صراط‌النجاة صفحه 307

شتر [1]، یا دویست گاو که اسم گاو بر او صادق باشد، یا دویست حلّه که هر حلّه دو پارچه یمنی است، یا هزار مثقال شرعی طلای خالص، یا هزار گوسفند که اسم گوسفند بر او صادق باشد، یا ده هزار درهم که هر درهمی دوازده نخود و نیم و یک عشر نخود نقره است.

مسأله 1361- دیه یهودی و مجوسی [2] که جزیه می‌دهند،

هشتصد درهم است.

مسأله 1362- اما هر گاه کسی شخصی را به مهمانی طلبد

و بعد او را از خانه بیرون کند با شرایطش تا آن شخص به منزل خود نرسیده تلف شود، ضامن است [3] میزبان- بقول علما-

مسأله 1363- هر گاه کسی افسار مالی را می‌کشد می‌رود،

هر گاه آن مال از دست اذیّت کسی کند [4] دیه آن با آن کس است- به قول علماء-

مسأله 1364- هر گاه شخص سوار باشد و مال را بیازارد

و آن مال غیر را اذیت کند، سوار ضامن است و اگر غیر مال را بیازارد که غیر را ضرر کند، یا سواره را بیندازد، غیر ضامن است.

مسأله 1365- هر گاه شخصی کاری کند که موی سر یا ریش مرد بریزد،

دیه کامل باید بدهد.

مسأله 1366- هر گاه موی زن را چنین کند که نروید،

دیه زن که نصف دیه مرد است باید بدهد.

مسأله 1367- هر گاه شخص وضعی کند که موی دو ابروی شخص بریزد و نروید،

پانصد مثقال طلا بدهد، یا دیه قتل، بنا بر قول شیخ طوسی- رحمه اللّه- در «مبسوط» و در «خلاف» هر گاه بروید ارش باید بدهد.

[1] (یزدی) که داخل در سال شش شده باشد. [2] (یزدی) و هم چنین نصرانی. [3] (یزدی) اگر محتمل باشد که او کشته باشد به تفصیلی که در محلش مذکور است. [4] (یزدی) به سر، یا دست.