صراط‌النجاة صفحه 67

متجاوز است هر یک که به صفت و شرایط حیض بوده حیض قرار دهد و هر گاه مثل هم بوده اوّل را حیض قرار [1] دهد و آخر را استحاضه. [2]

مسأله 228- صاحب عادت عددی، هر گاه خونش از ده بگذرد

و تمیزش موافق عدد باشد همان را حیض حساب کند و اگر کمتر باشد عدد را تمام کند به غیر تمیز و اگر زیادتر باشد ازید را استحاضه حساب کند و احوط جمع است در ازید.

مسأله 229- اگر اصلا تمیز ندارد،

اول خون عددش را حیض قرار دهد در هر ماه بنا بر احوط [3] و احوط دیگر جمع است میان تروک حائض و افعال مستحاضه.

مسأله 230- هر گاه صاحب عادت وقتیه [4] از ده بگذرد خونش،

رجوع به عادت زنان خویشانش کند و اگر ممکن نباشد، ده روز قرار دهد، مگر آن که یقین کند که حیضش به ده روز نمی‌رسد و هر قدری را که یقین بر خلافش ندارد، آن قدر را حیض قرار دهد و تتمه را استحاضه.

مسأله 231- هر گاه عادت از ده بگذرد

اما در عادتش خون صفت حیض ندارد و بعد صفت آن را دارد، عادتش را حیض قرار دهد اگر چه به صفت حیض نباشد.

مسأله 232- بر زن واجب است استبراء رحم‌

‌از خون تا خاطر جمع شود، به این طریق که پنبه بر دارد و قدری صبر کند و بعد ببیند اگر آلوده به خون نیست پاک است، اگر چه مظنّه عود را داشته باشد و اگر عادت عود دارد بیش از ده روز صبر

نبیند و یا آن که خون اوّل قدری از اوّل عادت را بگیرد و دویّم قدری از آخر آن لکن بر احتمال دویّم حکم مذکور مختص است به جایی که آن چه در اوّل عادت واقع شده کمتر از سه روز باشد و الّا تمام عادت حتی‌ّ النقاء را حیض قرار می‌دهد و طرفین را استحاضه لکن گذشت که در نقاء متخلّل و ثلاثه متفرقه، احوط جمع است. [1] (یزدی) علی الاحوط و اقوی تخییر است. [2] (میرزا) مگر آن که صاحب عادت باشد، باید که تمام عادتش را حیض قرار دهد. [3] (یزدی) و اقوی تخییر است. [4] (میرزا- یزدی) این مسأله با مسأله پنجم از بعد این مسأله [مسأله 235] خالی از اختلال نیست و حکم به نحوی است که در آن مسأله است.