صراط‌النجاة صفحه 89

است.

مسأله 339- شخص اگر در سجده است، مثلا و شک در رکعت دارد

و می‌داند که بعد از سجده [1] معلومش می‌شود که رکعت چندم است، به قصد قربت سجده را به جا آورد و سر بر دارد تا معلومش شود، اگر امام است ضرر ندارد [2] و اگر منفرد است، اعتبار به همان حالت شکش است در آن سجده، پس تروّی [3] کند و اما منفرد هر گاه سجده کند به قصد قربت، احوط اعاده نماز است در صورت مفروضه.

و مأموم تابع امام است.

مسأله 340- شخص در حال رکوع زیادتر از حد رکوع خم شود

[4] ضرر ندارد.

مسأله 341- هر گاه شخص قصد تسبیح اربع داشت،

سهوا حمد را شروع کرد و ملتفت [5] شد، قطع کند و از سر گیرد حمد را یا تسبیح اربع بخواند و بعد از نماز احتیاطا دو سجده سهو کند و اگر وقتی که برخاست به نماز تسبیح در نظرش و عادتش نبود همان حمد را تمام کند ضرر ندارد.

مسأله 342- اذان و اقامه که در مسجد ساقط است سقوطش عزیمت است‌

اما در مسجدی که چند جماعت تعاقب یکدیگر می‌شود که امام راتبی ندارد، گفتنش ضرر ندارد. [6]

[1]- (خراسانی) با فرض حصول قطع رجاء، سر از سجده برمی‌دارد و عمل به قطع خودش می‌نماید، چه منفرد چه غیر آن. [2] (یزدی) در منفرد هم اگر بداند معلومیّت بعد را ضرر ندارد و اعاده نماز واجب نیست، بلی اگر در شک بماند، مناط همان حالت اوّل است.

[3] (صدر) فرق ما بین امام و منفرد به نظر نمی‌رسد و عبارت نیز خالی از تشویش نیست. [4] (میرزا- یزدی) یعنی زیادتر از آن که دستش به زانویش برسد، لکن به مقداری که از اسم رکوع بیرون نرود و اگر به آن مقدار هم خم شود دیگر به رکوع بر نگردد بلکه راست بایستد و قیام بعد از رکوع را به عمل آورد. [5] (یزدی) وجوب قطع در غیر صورت سبق لسان معلوم نیست. [6] (میرزا) محل اشکال است هر دو حکم در این مسأله. (یزدی) محل اشکال است هر دو حکم در