درسنامه درآمدی بر فقه مقارن صفحه 12

صفحه 12

2. پیدایش مکتب اهل حدیث و اهل رأی در میان عامه‌

اشاره

بر اساس بینش عامه که صحابه را مرجع علمی پاسخگویی به نیازهای فقهی می‌شمردند، پس از ارتحال نبی اعظم صلی الله علیه و آله و سلم صحابه در مناطق مختلف بلاد اسلامی پراکنده شدند و مرجعیّت مردم را به دست گرفتند، لیکن آنان در آنچه از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نقل می‌کردند متفاوت بودند و همه آن‌ها به طور یکسان محضر آن حضرت را درک نکرده و از گفتار و کردار و سیره ایشان مطلع نبودند. از این جهت هر یک از آن‌ها بر حسب درک و فهم خود و به اندازه‌ای که توانسته بودند با پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نشست و برخاست داشته باشند، از شریعت بهره گرفته و احکام فقهی را به دست آورده بودند؛ لذا در مقام پاسخگویی به استفتائات و پرسش‌های مردم، میان آن‌ها تفاوت دیدگاه زیادی پدید آمد و بدین‌صورت، هنوز قرن اول اسلامی به پایان نرسیده بود که دو مکتب فقهی در میان مذهب عامه رایج گردید:

الف) مکتب اهل حدیث‌

مکتب اهل حدیث در حجاز و به ویژه در مدینه پدید آمد. پرچمداران این مکتب، هفت فقیه معروف، همچون سعید بن‌مسیب (م 942)، عروة بن زبیر (م 94)، قاسم بن محمد (م 106) بودند که سعید بن مسیب را باید از برجسته‌ترین آنان شمرد. اگرچه گفته شده، پیش از این هفت نفر؛ عباس، زبیر، عبداللَّه بن عمر، از پرچمداران مکتب حدیث بوده‌اند. مکتب اهل حدیث، پس از پیدایش، توسط عده‌ای از بزرگان؛ مانند مالک، شافعی و احمد بن حنبل حمایت و گسترش یافت. (1)شیوه و منهج اصلی مکتب اهل حدیث، پذیرش و قبول نص بود. آن‌ها در مسائل فقهی به کتاب خدا و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رجوع می‌کردند و در صورت فقدان نص، به آثار صحابه


1- محمد سلام مدکور، مناهج‌الاجتهاد فی الإسلام، صص 143- 94؛ علی محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود؛ تاریخ التشریع الإسلامی، ج 1، صص 71- 69
کتابخانه بالقرآن کتابخانه بالقرآن
نرم افزار موبایل کتابخانه

دسترسی آسان به کلیه کتاب ها با قابلیت هایی نظیر کتابخانه شخصی و برنامه ریزی مطالعه کتاب

دانلود نرم افزار کتابخانه