جامع شتات جلد 1 صفحه 114

1- یعنی دلیل حکم به عود، شامل سهوی که از استصحاب به دست آید، نمی شود.

واحتیاط در این است که بعد از عمل به مقتضای آنچه ترجیح دادیم (از صحت نماز و لزوم عود به سجود و بجا آوردن یک سجده وبرخاستن وتمام کردن وقضا کردن یک سجده با سجده سهو) اینکه اعاده هم بکند. ودر این مقام، سخن دیگر هم هست وآن، این است که امر، مردد است میان سه امر، یکی این که دو سجده از رکعت اول فوت شده، ودوم اینکه از رکعت دوم فوت شده، وسوم این که هر یک از آنها از رکعتی علیحده فوت شده باشد. واحتمال بطلان همان (1) در صورت اولی است ودر صورتین اخیرتین، هر دو را ممکن است صحت، به جهت آنکه محل تدارک نگذشته، پس اگر هر دو با هم از رکعت دوم فوت شده باشد باز مجال صحت هست، چون محل عود، باقی است. ومؤید ومرجح این احتمال است اینکه ظاهر این است که تا رکعت اول را صحیحا بجا نیاورده باشد به دومی منتقل نشده است. ولکن آن معارض است به اینکه ظاهر این است که دو سجده با هم ترک نشده باشد، پس میتوان گفت که چون امر او مردد است میان این دو وجه صحیح، پس مخیر باید باشد میان این که عود کند و دو سجده را با هم به عمل بیاورد و نماز را تمام کند و اینکه برگردد و یک سجده بکند وسجده دیگر را قضا کند بعد از نماز با سجده سهو. پس اظهر همان است که پیش ترجیح دادیم ودر هر صورت، احتیاطا اعاده کند (2).

198- سوال:

198- سوال: هر گاه شوع کرد در سجده رکعت دوم ویقین کرد که یک رکوع از او فوت شده وشک دارد که آیا این از رکعت اول فوت شده یا دوم، چه کند؟

جواب:

جواب: هر چند اصل " تأخر حادث " در اینجا وجهی ندارد در نفس سقوط که سقوط در آخری شده باشد. به جهت آن که با معارضه به اصل تأخر رکوعی که به عمل آمده می گوییم که نسبت ترک رکوع به رکعتین مساوی است به جهت آنکه مفروض این است که .