جامع شتات جلد 1 صفحه 179

عبارت بر آن اطلاق شود واگر احیانا به زبان هم بگوید که اقتدا می کنم به زید، این لغو است، بلکه در اینجا تعارض شده ما بین اعتقاد او به آنکه این شخص زید است واشاره او که به عمرو واقع شده، پس در حقیقت به اعتقاد اینکه این شخص زید است اقتدا کرده و حال اینکه اعتقاد فاسد بوده، پس نماز او صحیح نیست وبه هر حال این از فروع مسئله تعارض عبارت با اشاره نیست، چنانکه در طلاق وبیع تعارض هست. وتو دانستی که مجرد ملاحظه اسم نفعی ندارد با وجود اینکه زید وعمر و، هر دو اسمند و تعارضی ما بین این دو اسم هم نشده بلکه ما بین دو مسمی شده که یکی از آنها مورد اشاره شده و دیگری مورد اسم زید است که در میان نیست پس تعارض میان اشاره باشد. و میانه اعتقاد او به اینکه زید است. نه میان اشاره و عبارت.

316- سوال:

316- سوال: کسی در کسب تجارت، هر سال یک سفر عراق نماید، بعد از ورود به خانه خود هر سال یک سفر یا چند سفر حد ترخص نماید و باقی ایام عام را در فکر امر تجارت در یک فرسنک یا دو سه فرسنگ (کمتر از چهار فرسنگ) مشغول باشد، آیا نماز را قصر نماید یا تمام؟

جواب:

جواب: ظاهر این است که در سفر عراق که مسافت شرعیه به عمل میآید نماز را تمام می کند و در باقی سفرها که به سرحد مسافت شرعیه نمیرسد که اشکالی نیست در تمام کردن. و به هر حال، هرگاه کسی شغل او سفر تجارت است هر چند به اقل مسافت باشد در اغلب. و یک دفعه یا بیشتر، سفر تجارت او به حد مسافت شرعیه برسد، او در همه سفرها تمام می کند، اما در آن سفرهایی که مسافت آنها شرعیه نیست پس وجه آن ظاهر است، و اما در آن سفرهایی که مسافت شرعیه است پس به جهت آنکه صادق است بر او که تاجری است که دور میزند در تجارت که آن یک عنوانی است از عنوانهایی که در اخبار وارد شده که تمام می کند و علت تمام کردن عادت به سفر است و رفع مشقت سفر (که علت قصر است) باعث بر عمل تمام است و در کتاب ذکری اشاره به آنچه گفتیم هست. و اینها که مذکور شد بعد از تحقق مصداق این عنوان است و اما هرگاه اول سفر او همان سفر عراق است که مسافت شرعیه است، پس جزما در سفر اول، قصر می کند، واما