جامع شتات جلد 1 صفحه 80

خمر، طهارت ظرف او است، هر چند مکرر در آن خمر گرفته باشند. پس در اینجا هم عصیر پاک می شود و هم خمره به تبعیت پاک می شود و بر این وارد میآید که اطلاق منصرف به افراد شایعه احکام می شود، و این از احکام شایعه نیست و به هر حال احتیاط، اجتناب است، بلکه در صورت اولی نیز اجتناب است. (1)

112- سوال:

112- سوال: نیت وضو را در وقت دست شستن بکند بهتر است یا نزد رو شستن؟

جواب:

جواب: آنچه از اکثر علما نقل شده، این است که جایز است نیت را مقدم دارد بر شستن دستها ووقت آن تنگ می شود در نزد شستن رو، وبعضی در این اشکال کرده اند، از جهت آن که شستن دستها داخل اجزای وضو نیست، بلکه مستحب خارج از وضو است، مثل مسواک کردن قبل از وضو، و بسم الله گفتن، و حق این است که اگر ما نیت را عبارت از گذرانیدن معانی در خاطر بگیریم، یعنی قصد به فعل معین به جهت رفع حدث واستباحه صلوه، مثلا تقربا الی الله، پس محل آن نزد شستن رو، خواهد بود، به جهت آنکه آن اول فعل است و باید نیت مقارن فعل باشد و شستن دستها اول وضو نیست، چنانکه اقامه نماز وشش تکبیر سنت قبل از آن، هر گاه تکبیره الاحرام را در آخر قرار بدهد و هرگاه نیت را عبارت از داعی بگیریم و گذرانیدن در دل را ضرور ندانیم، چنانکه حق وتحقیق هم، این است، پس دیگر اشکال نیست. همین که باعث بر فعل ونشستن او در محل وضو ساختن، همان فرمانبرداری خداست (و میداند که الحال از او خواسته که وضو بسازد به جهت نماز چون حدث از او صادر شود. و میداند که افعال واجبه و مستحبه کدام است و مستحبات داخل در وضو کدام است و مستحبات خارج کدام است) همین نیت است، هرگاه نه قبل از دست شستن به خاطر بگذراند و نه قبل از رو شستن باز وضوی او صحیح است و داعی در شستن دستها، در این صورت بجا آوردن مستحب قبل از وضو است و داعی او بر شستن رو، بجا آوردن اول واجبات وضو است و داعی او بر تخلیل کردن مو، بجا آوردن مستحب داخل .