جامع شتات جلد 3 صفحه 390

کرده است، قول مستودع مسموع است. ] ومدعی بودن وارث در اینجا منافات ندار با قبول قول مستودع. چون مستودع ادعای رد بر خود مالک کرده، واطلاق اجماعات منقوله وادله سابقه شامل این صورت نیز هست.

183:سوال:

183:سوال: هر گاه جمعی از مؤمنین قدری مال اطفال صغار را بسپارند نزد ظاهر الصلاحی، وبعد از آن اراده کنند که تقسیم اموال را بر وفق فتوای مجتهدی به عمل آورند، به آن مرد بگویند: مال را بیاور تقسیم کنیم با سایر اموال میان ورثه. وآن شخص میرود آن وجه امانت را بیاورد. ووقتی که داخل مجمع آنها می شود فراموش میکند وبه خانه معاودت میکند در آنجا به خاطرش می آید میگوید الحال کار ضروری دارم بعد از این، تنخواه را به صاحبش خواهم رسانید. وچون زوجه خود را امین میدانسته به او میسپارد ومی رود به دهی که در آنجا سنبلی داشته. زوجه آن وجه را در میان اسباب خود میگذارد. دزد آن را میبرد. آیا آن مرد ضامن است یا نه؟ -؟.

جواب:

هر گاه مؤمنین عدول بوده اند، یا عادلی در میان آنها بوده، وحسبتا آن مال صغار را به او میسپارند در وقتی که اذن حاکم شرع یعنی مجتهد عادل میسر نبوده، آن ودیعه محکوم به صحت است. ولکن در نزد مطالبه واجب بود که فورا تسلیم آنها نماید، و هر گاه بدون عذر تأخیر کرده ضامن است. و هر گاه معذور بوده (چنانکه در صورت سوال:

جواب: هر گاه مؤمنین عدول بوده اند، یا عادلی در میان آنها بوده، وحسبتا آن مال صغار را به او میسپارند در وقتی که اذن حاکم شرع یعنی مجتهد عادل میسر نبوده، آن ودیعه محکوم به صحت است. ولکن در نزد مطالبه واجب بود که فورا تسلیم آنها نماید، و هر گاه بدون عذر تأخیر کرده ضامن است. و هر گاه معذور بوده (چنانکه در صورت سوال: عذر او نسیان (1) بوده) از آن جهت ضمان دفع می شود. ولکن بعد از تذکر باز بایست فورا رد کند وتأخیر بدون عذر موجب ضمان است. وبا وجود این ودیعه گذاشتن نزد زوجه - هر چند ثقه باشد - هم داخل تفریط است وموجب ضمان است. چون ماذون نبود در تودیع نزد غیر.

کتاب الودیعه من المجلد الثالث

184:سوال:

184:سوال: هر گاه زید تنخواهی به عمرو به رسم امانت داده است، وعمرو تنخواه مزبور .