جامع شتات جلد 4 صفحه 448

با آن زن زنا کرده باشد. بلکه هر چند شباهت به زانی هم داشته باشد. وواجب است که او را ولد خود داند. وحرام است بر او که او را از خود نفی کند. وبه مجرد این که آن شوهر بگوید که این فرزند من نیست، آن فرزند از او منتفی نمی شود، وملحق به او می شود، و میراث از طرفین ثابت است. مگر این که (لعان) به عمل آید که بعد از لعان، آن ولد از او منتفی می شود. واگر در بین لعان هم تکذیب خود کند باز ولد ملحق می شود به او. به این معنی که ولد از او میراث می برد، ولکن او از ولد میراث نمی برد، و هم چنین قبیله اعمام. بلکه میراث او به قبیله اخوال می رسد هر گاه مادر نباشد. واما هر گاه فرزند از مملوکه او باشد: پس با امکان لحوق به او ووجود شرایط سابقه، ملحق می شود به او. وجایز نیست نفی او، مگر این که علم داشته باشد که از او نیست. و در صورت حصول ظن غالب وتهمت، خلاف است. و هر گاه نفی ولد کند وبگوید از من نیست، در ظاهر از او منتفی می شود. وظاهرا خلافی در مسأله نیست. وجمعی دعوی اجماع کرده اند. ودر اینجا لعانی نیست. و هر گاه بعد از آن عود کند وبگوید ولد از من است، ملحق می شود به او. واطلاق کلام ایشان مقتضی آن است که از طرفین توارث حاصل شود. ولکن مقتضای استدلال ایشان به عموم (اقرار العقلا) وفحوای حکم ولد ملاعنه - که تفصیل بود، چنانکه ذکر کردیم - این است که اینجا هم مثل ولد ملاعنه باشد، که ولد از پدر میراث ببرد، بخلاف عکس. واما ولد متعه: پس مشهور این است که حکم آن نیز حکم ولد مملوکه است. و خلاف در انتفای ولد است بدون لعان، سید مرتضی (ره) در آن خلاف کرده وآن را ملحق به دائمه کرده، وبرخلاف او دعوی اجماع هم شده است از شهید ثانی. وشاید اقوی قول مشهور باشد. خصوصا به ملاحظه اخباری که دلالت دارد بر این که متعه به منزله امه است. اینها که مذکور شد در وقتی است که در اول اعتراف به ولد نکرده باشد. اما هر گاه کسی در اول اعتراف به ولدی بکند و بعد از آن او را نفی کند، پس از او قبول نمی کنند. وظاهرا در مسأله خلافی نیست، ودعوی اجماع بر آن موجود واخبار معتبره بر آن ناطق است.

274: سؤال:

274: سؤال: هر گاه کسی با غلامی فعل قبیح مرتکب شده، وحال شاک است که آیا وطی به عمل آمده یا نه. آیا منشأ تحریم می شود یا نه؟