جامع شتات جلد 4 صفحه 449

جواب:

جواب: در اینجا دخول تمام حشفه شرط نیست بلکه به ادخال بعض حشفه تحریم حاصل می شود. و اگر در آن هم شک دارد، تحریم مادر وخواهر مفعول بر آن مترتب نمی شود.

275: سؤال:

275: سؤال: هر گاه زید با زن خود بد سلوکی کند وبگوید مهر خود را به من حلال کن ومیراث مادر خود را از پدرت بگیر وبه خانه من بیاور تابد سلوکی نکنم. چون آن زن قبول این معنی نکرد، زید به او گفت که: تو به من حرامی به جهت آن که من با برادر تو در صغر سن لواط کرده ام، ونمی دانستم که حرام است تزویج تو، و از خانه من بیرون رو. و آن فقیره را بیرون کرده. آیا به مجرد همین قول، حرمت ثابت می شود یا نه؟ وآیا احتیاج به طلاق هست یا نه؟ وآیا مستحق مهر هست یا نه؟

جواب:

جواب: هر چند از فقها این مسأله را بخصوص ندیده ام که در جائی به آن تصریح کرده باشند، والحال در نظرم نیست که کسی متوجه آن شده باشد، لکن مقتضای قواعد شرعیه این است که زوج در صورت مزبوره، مدعی است وسخن او در حق خودش مسموع است. به این معنی که دیگر تسلط بر زوجه ندارد به هیچ وجه. و اگر زوجه بمیرد از او میراث نمی برد. واما زوجه: پس این سخن نسبت به او اقراری است بر غیر، و بمجرده ضرری به او ندارد. پس یا این است که از برای او علم حاصل می شود به صدق زوج، یا نه. اگر علم حاصل است برای او پس در حق او هم مسموع است وحقوق او هم ساقط می شود. و اگر زوج بمیرد میراث از او نمی برد. واحتیاج به طلاق هم ندارد. واما مهر: پس اگر در وقت دخول علم به حرمت نداشته است، مستحق مهر المثل هست. و اگر داشته، مستحق چیزی نیست. و اگر علم از برای زوجه حاصل نشود، پس اگر ظن به صدق حاصل شود وزوجه هم تکذیب او نمی کند و منکر قول او نمی شود، ظاهر این است که قول زوج مسموع است در حق هر دو، وزوجه هم باید تصدیق او کند. اگر زوجه بگوید که تو دروغ می گوئی، (به عنوان قطع)، پس آنجا زوج باید بینه بیاورد واثبات کند، و هر گاه عاجز شود، به زوجه قسم می دهند، و هر گاه قسم خورد مطالبه تمام حقوق خود را از زوج می کند. ولکن زوج به سبب اقرار خود ممنوع است از حقوق خود. و اگر زوجه به عنوان جزم تکذیب نمی کند ولکن به سبب ظن کذب، متمسک می شود به بقای زوجیت ومی گوید (من دست از حقوق خود بر نمیدارم وقول تو را