جامع شتات جلد 9 صفحه 159

1- در نسخه: منتهی.

و اگر او را صدا زند و بگوید «آیا می آئی همراه برویم به فلان جا یا نه؟» که اختیار را به او واگذارد، در این اشکال کرده و ترجیح داده است عدم ضمان را(1).

و اظهر این است و متبادر از «اخراج از منزل» هم غیر این [نیست].

و هرگاه صاحب منزل خود از او خواهش کرده بود که او را ببرد و شب آمد و او را طلبید و برد، اظهر عدم ضمان است به مجرد بردن او. و شهید در غایۀ المراد توقف کرده و احتمال داده که ضمان ساقط شود. و در لمعه تصریح به عدم ضمان کرده(2). و شهید ثانی توقف کرده است بر تقدیر عمل به روایت. و بعد از آن گفته است که هرگاه داعی متعدد باشد، همه شریک اند در ضمان در جائی که ضمان ثابت شود، خواه به قصاص باشد، یا به دیه. چنان که هرگاه جمعی شریک شوند در جنایت.

و هرگاه صاحب منزل (که او می خواند) متعدد باشند، داعی ضامن هر یک است خواه داعی واحد باشد یا متعدد.

52- سؤال:

52- سؤال: ضعیفۀ مسلمه رجوع کرده به ضعیفۀ یهودیه در معالجۀ مرض به جهت آن که حامله شود. و این ضعیفۀ یهودیّه ابتدا به او روغن گرچک داده. و بعد او را به طریقی که متعارف است که می پیچند که عرق کند. و هر چند آب طلبد، به او آب ندهند. و اتفاقاً این ضعیفه هر چند آب خواست، آب به او نداده، تا این که هلاک شده. حکم آن چه چیز است؟

جواب:

جواب: هرگاه این امری باشد که اطبّاء غالباً می کنند، و مستلزم قتل نباشد غالباً، و از باب «زدن به آلت قتّاله» نباشد که غالباً چنان کاری کشنده است؛ پس آن ملحق به «شبه