جامع شتات جلد 9 صفحه 39

بلی؛ درست است مبارزات شیعیان وصایتی(1)

و نزاع های شان با خلفا و قیام های شان، همگی بر سر حکومت بود. و لذا ائمه (علیهم السلام) همۀ آنها را محکوم کردند از آن جمله قیام خراسان که خلافت را به امام صادق علیه السلام پیشنهاد کردند، نپذیرفت.

افاضات یک آقای دیگر: فرد دیگری نمی دانم از کدام عالم شنیده (آن عالم هر که باشد خیلی دانشمند و اسلام شناس بوده) که «فقه شیعه حاشیه است بر فقه سنّی». گمان کرده که مراد او این است که فقه شیعه فرع است بر فقه سنّی و فقه سنی اصیلتر از فقه شیعه است. با این بینش غلط به مدرسه خواهران در حوزۀ علمیه مقدسه قم رفته و در مقام سخنرانی به محور «وحدت سنی و شیعه» فرموده است که فقه ما حاشیه بر فقه سنی است یعنی آن اصل است و این فرع. و البته در ضمن سخنانش وصایتی بودن، و غیر ولایتی بودن خود را کاملاً بیان کرده است. اینان اولاً معنی ولایت را نمی دانند. ثانیاً معنی وحدت سنی و شیعه را نمی فهمند.

واقعیت گرائی: افرادی گمان می کنند انکار ولایت که علم غیب امام و معصوم بودنش بر آن مبتنی است، واقعیت گرائی است. توجه ندارند اینگونه واقعیت گرائی بر علیه واقعیت است؛ آیا واقعیت بزرگتر و محسوستر از این هست که: ائمه طاهرین بدون این که در حوزه ای یا دانشگاهی تحصیل کرده باشند اینهمه علم را از کجا آورده اند-؟