کاوشی در اصول عقاید صفحه 132

دید، گفت او همان پیامبر موعود است. (1)

مؤید این مطالب، تأکیدهای پیوسته ای بودکه عبدالمطلب و ابوطالب، در مناسبت های مختلف بر ارجمندی و کرامت شخصیت پیامبر (ص) می کردند و هماره جایگاه والای او را متذکر می شدند که در آینده ای نزدیک بر همگان آشکار خواهد شد. همچنین این دو بزرگوار، بر محافظت او در برابر خطرات و رعایت تندرستی و سلامت ایشان، سعی و تلاش بسیار می کردند.

نیز از همین موارد است سرگذشت سلمان فارسی هنگامی که در طلب دین حق، سرزمین ها را زیر پا گذاشت تا اینکه با پیامبر (ص) ملاقات کرد و پس از مشاهدۀ علامات نبوت در او، به آن حضرت ایمان آورد. (2)یا مسلمان شدن عده ای از یهود و نصارا پس از آنکه دانستند رسول خدا (ص) همان پیامبر موعود است؛ کسانی چون: عبدالله بن سلام، نجاشی، جارود بن منذر عبدی و راهبی که امیرمؤمنان را در راه صفین ملاقات کرد، آنجا که حضرت در میان صحرا، چشمۀ آبی کشف نمود. پس اسلام آورد و به وی ملحق گردید. (3)و مواردی از این دست که بسیار فراوانند و به طریق های گوناگون نقل شده اند.

قرآن کریم نیز وجود این بشارت ها و علامت ها را تأیید کرده و اهل کتاب را به دلیل شناختن حق و انکار کردن آن شدیداً مورد خطاب قرار داده، می فرماید:

مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَتَمَ شَهادَهً عِنْدَهُ مِنَ اللهِ وَ مَا اللهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ (بقره:١4٠)

چه کسی ستم کارتر است از کسی که گواهی و شهادت الهی را که نزد اوست، کتمان می کند؟ ! و خدا از اعمال شما غافل نیست.

همچنین می فرماید:

إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی

1- إعلام الوری بأعلام الهدی، ج ١، ص 5٨.
2- بحارالانوار، ج ٢٢، ص ٣55.
3- بحارالانوار، ج ١5، ص ٢٣6.