کاوشی در اصول عقاید صفحه 135

قرآن اعتراف اهل کتاب را می نویسد

گواه نخست: قرآن می فرماید:

وَ لَمَّا جاءَهُمْ کِتابٌ مِنْ عِنْدِ اللهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ وَ کانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَی الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَهُ اللهِ عَلَی الْکافِرِینَ (بقره: ٨٩)

و چون از طرف خدا کتابی برای آنها آمد که موافق نشانه هایی بود که با خود داشتند، و پیش از این، به خود نوید پیروزی بر کافران را می دادند، [که با کمک آن بر دشمنان پیروز گردند] با این همه، هنگامی که این [کتاب و پیامبری] را که می شناختند، نزد آنها آمد، به او کافر شدند؛ لعنت خدا بر کافران باد.

با توجه به این آیه، اهل کتاب تنها بر علمِ به صداقت پیامبر (ص) اکتفا نمی کردند، بلکه پیش از بعثت آن حضرت، به خود نوید پیروزی می دادند و می گفتند: پیامبری با این ویژگی ها ظهور خواهد کرد و ما به او ایمان خواهیم آورد و بر کافران غلبه خواهیم کرد.

بدون شک اگر این گفت وگوی میان اهل کتاب و کافران رخ نداده بود، قرآن متعرض آن نمی شد؛ نه به این دلیل که ما به صداقت قرآن ایمان داریم، بلکه در صورت غیرواقعی بودن این گفت وگو و ذکر آن در قرآن، کافران، یهودیان و منافقان آن را انکار می کردند و بدین ترتیب آبرو و اعتبار پیامبر (ص) خدشه دار می شد و در تنگنا قرار می گرفت. همچنان که سبب تزلزل ایمان مؤمنان و روی گردانی شان از اسلام می شد. درحالی که هیچ یک از این موارد، به وقوع نپیوست و گفت وگوی اشاره شده در آیه، انکار نشد.

ماجرای مباهله

گواه دوم: ماجرای معروف مباهله: قرآن کریم، علمای مسیحی و تمام کسانی را که از دانش کتاب انجیل برخوردار بودند، به مبارزه طلبید و از پیامبر (ص) خواست آنان را به