کاوشی در اصول عقاید صفحه 142

در مورد انجام آن صلح به پیامبر (ص) اعتراض کردند و صلح را با قریش مردود دانستند. این مطلب را راویان و مورخان به تفصیل بیان کرده اند و ما در قسمت اول کتاب خود، «فی رحاب العقیده» ، در جواب سؤال دوم، بدان پرداخته ایم.

مطلب مهم در اینجا این است که وجود اخبار غیبی در قرآن کریم، باعث توثیق و اعتماد بیش از پیش به آن می شد. البته نه از آن رو که قرآن در گفته های خود صادق بوده - که این عقیدۀ مسلمانان است - بلکه اگر این خبرها در قرآن ذکر می شدند، بی آنکه تحقق یابند، این خلف وعده دستاویزی می شد برای مشرکان و منافقان تا رسول خدا (ص) را سرزنش و توبیخ و بدین بهانه او را تکذیب کنند. علاوه بر آن، این امر تزلزل ایمان مؤمنان و سرگشتگی ایشان را در پیش داشت. درحالی که هیچ یک از این موارد، روی نداد و مشرکان و منافقان، در این باره نیز بهانه ای برای سرزنش و تکذیب پیامبر (ص) نیافتند و این بدان معناست که خبرهای غیبی قرآن، آشکارا واقع می شدند و معاندان، مجال رد، تکذیب و طلب گواه در تأیید آن خبرها را پیدا نمی کردند.

علت عدم ذکر قصه معراج در قرآن

شاید به همین جهت، معراج پیامبر (ص) ، اگرچه به وقوع پیوسته، در آیۀ اِسراء نیامده است.

توضیح مطلب اینکه معراج امری غیرمعمول و خارق العاده بود و اثبات آن برای دشمنان امکان نداشت. پس سزاوار بود که از طرح آن در سطح عمومی، در قرآن کریم، اجتناب شود تا بهانه ای برای تکذیب و بی اعتبار کردن آن به دست دشمنان ندهد. مسئلۀ معراج تنها از سوی پیامبر (ص) و برای مسلمانان که پیوسته آمادۀ تصدیق و پذیرفتن تعبّدی سخنان آن حضرت بودند، در قالب روایات مختلف بیان شده است؛ بی آنکه به درگیری و بحران میان آن حضرت و کفار و منافقان منجر شود.