کاوشی در اصول عقاید صفحه 173

پس از ایشان، فرزند بزرگوارش امام حسن مجتبی (ع) به امامت رسید تا جرعه جرعه جام های غصه و اندوه را سر بکشد و برای نگاه داشتن و حفظ جان باقی ماندۀ صالحان و مؤمنان - کسانی که انتظار می رفت بار دعوت حق را بردارند و آن را به مردم برسانند و آنان را بدان برانگیزانند و با ظالمان مخالفت و ستیزه کنند - با معاویه صلح نماید تا نشانه های حق تباه نگردد و آواز و آوازه اش به خاموشی نگراید؛ اگرچه در این میان، آنچه از معاویه و حکومتش انتظار می رفت، دشمنی و سخت گیری بی حد و اندازه بر امام (ع) و پیروانش بود، کما اینکه انتظار داشت مردم که بعضی از پیروان حضرت نیز در جمع آنان بودند، وی را به انتقاد و سرزنش بگیرند که این گونه نیز بود.

آن گاه امام حسن (ع) و برادرش امام حسین (ع) پس از امیرمؤمنان (ع) بر عهد و پیمان خویش با معاویه پای بند ماندند و اقدامی خلاف آن نکردند تا معاویه، به بهانۀ نقض عهدشان فرصتی نیابد علیه آنان اقدام کند و با مشوّه جلوه دادن چهرۀ ائمه و حاملان دعوت حق - علیهم صلوات الله - آن را سرکوب نماید.

با روی کار آمدن یزید، امام حسین (ع) نهضت مقدس خود را آغاز کرد و حفظ اصول و ارزش ها و دوری از فریب کاری و نیرنگ را در رأس برنامه های خود قرار داد. ایشان از همان نخستین روز حرکت، اعلان نمود که حکومت، حق اهل بیت است و دیگران آن را غصب کرده اند و او در کار حکومت، همچون جدّش رسول خدا (ص) و پدر بزرگوارش عمل خواهد کرد. روشن است که این دو امر مهم با میل و خواستۀ قریب به اتفاق مردم همخوان نبود. ازاین رو در یاری حضرت (ع) کوتاهی کردند.

همچنین حضرت بارها تکرار نمود - همچنان که پیش از او، دیگر اهل بیت (علیهم السلام) اعلان کرده بودند - که سرانجام کشته خواهد شد (1)و هرکس با او در این قیام شرکت کند، باید برای کشته شدن آماده باشد. (2)