کاوشی در اصول عقاید صفحه 174

نیز در مسیر حرکت خود، به آنان که با او بودند، یادآور شد کوفیان او را تنها گذاشته و رها کرده اند، تا به همراهانش بفهماند که رو به کجا دارند و سرانجامشان چه می شود. (1)امام (ع) بدین حالت بود تا اینکه در کربلا، مظلومانه به شهادت رسید.

این سلوک و طرز رفتار در ائمۀ اهل بیت - صلوات الله علیهم - پیوسته ثابت بود و ایشان در طول عمر شریف خود، هماره از آن برخوردار بودند.

ائمه از فرزندان امام حسین (ع) از مطالبۀ حکومت و سعی در سلطه یافتن بر آن امتناع می کردند. حتی اگر حکومت بر آنان عرضه می شد، نمی پذیرفتند؛ زیرا با آگاهی از عهد الهی با ایشان، می دانستند که پیش از ظهور قائم آل محمد (عجل) هیچ موقعیت مناسبی برای برپایی حکومت صالحی که اسلام را با حقیقت و حدودش به عرصه آورد، تحقق نخواهد یافت. افزون بر اینکه اگر ایشان اهل دنیا و مصالح مادی بودند، به سرعت اقدام می کردند و همچون دیگران، فرصت ها را غنیمت می شمردند و به آنچه می خواستند می رسیدند.

وجوب حرمت گذاری اهل بیت بر مسلمانان

اگر کسی سعی نماید چهره ای را که آیینۀ تاریخ مسلمانان از پیامبر (ص) و راستی و درستی و اخلاص او نشان می دهد، مخدوش سازد و بگوید: ایمان مسلمانان به پیامبر (ص) و مقدس شمردن وی از سوی ایشان، خودآگاه و ناخودآگاه، تأثیر مهمی در انعکاس این چهره از آن حضرت (ص) در آیینۀ تاریخ داشته است، آیا دربارۀ ائمه اهل بیت (علیهم السلام) نیز مجال این سخن هست؟ زیرا روشن است که رویکرد عامۀ مسلمانان با خط اهل بیت، یک سو نبوده و آنها به امامت ایشان معترف نیستند و از آنان تأثیر