کاوشی در اصول عقاید صفحه 175

نمی پذیرند. بلکه با دوستان و شیعیانشان دشمنی می ورزند و آنها را ناسزا می گویند و خلافت خلفای غاصب را شرعی می انگارند. حتی عده ای از آنها دشمنی با اهل بیت (علیهم السلام) را آشکارا ابراز می کنند و در مقابل آنها جبهه می گیرند و به ائمه دیگر مذاهبی که با آن حاکمان غاصب همراه بودند و شیوه ای مباین با راه و روش اهل بیت (علیهم السلام) داشتند، اقتدا می کنند.

با این همه می بینیم که این عده، بر صداقت و امانت داری و شأن والای ائمۀ اهل بیت (علیهم السلام) اتفاق دارند و ایشان را بزرگ و مقدس می شمارند. توضیح این مطلب نیز این است که صداقت و تقدس و شأن والای ائمه (علیهم السلام) ، حقایق ثابتی هستند که خود را در عرصۀ واقعیت و زندگی ایشان نشان داده اند و مردمان را، جز اعتراف به آنها و نادیده گرفتن موانع و عوامل بازدارنده چاره ای نمانده است. حال آنکه بی شک کمالات و حقیقت والای ائمه (علیهم السلام) ، فرع کمالات و حقیقت متعالی پیامبر (ص) است و آنان حجت های الهی پس از رسول خدا (ص) و گواهان صدق و حقانیت او به شمار می آیند.

حاصل سخن اینکه هرکس واقعیت افعال و سخنان و سلوک و تلاش و جهاد پیامبر (ص) و ائمه را بنگرد و با توجه و دقت بسیار ملاحظه کند، درمی یابد که ایشان، صاحبان رسالت و اصولی ارزشمند و مترقی بودند که به آن بسنده و با حفظ پاکی و خلوص آن، مردم را به آن دعوت می کردند و در این راه، از هیچ تلاشی مضایقه نکردند و حتی جان شریف خود را فدا ساختند و پیوسته بر این کار، مصرّ و مصمّم بودند.

بی شک معقولانه نخواهد بود اگر این روشِ ائمه را نتیجه ساختگی بودن دعوت ایشان و دروغ بستن آنها به خدای متعال بدانیم؛ زیرا این امر نه تنها نفعی دنیایی را نصیب آنان نمی کرد، بلکه باعث می شد به رنج های بسیار و مصیبت های سهمگین دچار شوند و خود و شیعیان و محبانشان، مورد بلاهای سخت و فراوان قرار گیرند.

همچنان که نمی توان پذیرفت، این حقایق، نتیجۀ اوهام و خیالات بی اساس باشد؛ زیرا بی تردید، ائمه - صلوات الله علیهم - در اوج عقل و کمال و رشد فکری بوده اند تا