کاوشی در اصول عقاید صفحه 178

به نام خداوند رحمان و رحیم. از حسین بن علی به محمد بن علی و کسانی از بنی هاشم که نزد اویند. اما بعد، هر که به من ملحق شود، شهید خواهد شد و هر که کناره گیرد، به پیروزی نخواهد رسید. والسلام (1)

می بینیم که حضرت (ع) در مکه و پیش از رفتن به عراق، اعلان می دارد که او و همراهانش به شهادت خواهند رسید و این، برای آنان فتح و پیروزی است و هر که با آن حضرت همراه نشود، فتح شهادت مندانه را از دست خواهد داد.

به راستی، آن حضرت (ع) صاحب رسالتی بود که به انجام رساندن آن و حفظ آن از دستبرد حاکمانِ جور را در شهادت می دید؛ حاکمانی که با تحریف رسالت و محو آثار آن و ساکت کردن صدایش، اقدامات و حرکات ضد این جریان سازنده و الهی را رهبری می کردند.

امام حسین (ع) می دانست که در این راه، پیروزی با او خواهد بود و شهادت او و یارانش در نهایت، با تجدید حیات و کارآیی دین و بی حرمت شدن ظالمان، به فتحی بزرگ می انجامد و دنیا از او و حماسه سازان عاشورا و دعوت الهی اش، به نیکی و عظمت یاد خواهند کرد و پاداش عظیم اخروی - که بدان آگاه و مطمئن بود - در انتظارش است.

خطبه زینب کبری در مجلس یزید

٣. پس از شهادت امام حسین (ع) و اسارت اهل بیتش، آنها را به مجلس یزید آوردند، درحالی که یزید مسرور و شادمان بر تختش تکیه زده و کفر خود را علنی کرده بود، با این خیال که کشته شدن امام حسین (ع) ، کار او و دعوتش را یکسره کرده و پایان داده است. در این میان، عقیلۀ بنی هاشم، زینب کبری (علیها السلام) ، خطبه ای شگفت دارد؛