کاوشی در اصول عقاید صفحه 192

وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ (بقره: ١٢4)

آن گاه که پروردگار، ابراهیم را با کلماتی مورد امتحان قرار داد و آنها را کامل گردانید، فرمود: من تو را امام مردم قرار دادم. گفت: و از فرزندان من کسی امام خواهد شد؟ فرمود: عهدِ من به ستمکاران نمی رسد.

این آیه دلالت می کند بر اینکه عهدِ امامتی که خدای متعال برای ابراهیم قرار داد، به فرزندان ظالم او نمی رسد. از سوی دیگر روشن است که هر گناهی، ظلم و ستم به شمار می آید، اگرچه در حق خداوند باشد؛ زیرا گناه، تعدی در برابر حضرت حق و خروج از مقتضای حقّ عظیم او و عبودیت و بندگی نسبت به اوست. پس ناگزیر، امام باید از ظلم و گناه منزه باشد و از آنجا که پیامبر (ص) ، امام امت خویش است و مردم باید از او پیروی کنند، به مقتضای این آیه، او نیز باید منزه از گناه و ظلم باشد.

ما در اثبات عصمت انبیاء - صلوات الله علیهم - به همین مقدار کفایت می کنیم و در اثبات عصمت برای سید و سرور و خاتم پیامبران، رسول اعظم (ص) نیز همین مقدار کافی است.

در تأیید و تأکید عصمت رسول خدا (ص) ، دو امر در خور توجه است:

یک: آنچه در باب عصمت اهل بیت - صلوات الله علیهم - ذکر خواهیم کرد با عمومیت خود یا با اولویت قطعیه، عصمت رسول خدا (ص) را نیز ثابت می کند.

دو: اجماع و اتفاق اهل بیت پیامبر - صلوات الله علیهم - بر عصمت آن حضرت، بلکه بر عصمت جمیع انبیاء - صلوات الله علیهم -؛ این اجماع اگرچه پیش از ثبوت امامت و مرجعیت ایشان برای امت اسلامی در امور دینی، نمی تواند دلیل قرار گیرد، اما پس از اثبات امامت و مرجعیت ائمه، قوی ترین دلیل در این باره خواهد بود؛ زیرا دلیل های عقلیِ صرف، گاه با وسوسه ها و تشکیکات و شبهاتی که وجه دفع آنها معلوم نیست، دچار تزلزل می شود و قدرت خویش را در اقناع و اعتراف نفس از دست