کاوشی در اصول عقاید صفحه 220

به اسرار و فرجام امور ایشان است و هر که را بخواهد، به گنجینه های علم خویش آگاه و به دین حق آشنا می گرداند؛ آن هم با تمام لوازم آن و به دور از هرگونه گمراهی، نقص، تحریف و تباهی.

شاید ازاین رو بود که عامه مردم و تمام کسانی که راه نص و تعیین را بر خود مسدود نمودند، به ناچار این منصب عظیم را در دین اسلام، انکار کردند و به امری که اجتهادات و برداشت های بی اساس به آن می انجامید، اکتفا ورزیدند. همین امر مسئله را در بین ایشان به افراط و تفریط کشانید، تا آنجا که مجبور شدند تا مدت ها، راه اجتهاد را دستخوش انسداد کنند و آن گاه که در صدد گشودن این مسیر نیز برآمدند، با آشفتگی و حیرانی و سردرگمی مصیبت باری روبه رو شدند که امروزه نیز با آن مواجهیم و پیش تر، در صدر اسلام، مانندش را تجربه کرده ایم.

به هر حال، نزد همۀ مسلمانان و بی تردید، امامت دینی که نشانه های آن پیش تر گذشت، بر نص و تصریح از سوی خدای متعال، متوقف است. بلکه با توجه به گفته های پیشین؛ یعنی لزوم آشکار بودن حجت در مواضع اختلافی و تفرقه انگیز، به این نتیجه می رسیم که این نص، باید چنان آشکار و بی شائبه باشد که راه هرگونه برداشت شخصی و شک و تردید را ببندد، در تعیین شخص امام، دلیلی قانع کننده و قاطع به شمار آید، اختلافات را بزداید و دستِ طمعِ زیاده خواهان را در مطالبۀ این منصب بلند و عظیم الشأن، کوتاه نماید، تا بدین ترتیب، زمینۀ اختلاف و منازعه در میان امت، از بین برود و جای عذری برای آن باقی نگذارد.

گفتار سوم: تصریح بر امامت اهل بیت (علیهم السلام) در دین اسلام

اشاره

پس از اثبات ضرورت امامت دینی و صدور آن توسط نص از سوی خدای عزّوجلّ، اینک به اثبات ورود نص در امامت اهل بیت (علیهم السلام) ، از دو راه متفاوت می رسیم: