کاوشی در اصول عقاید صفحه 221

١. منحصر بودن ادعای تعیین امامت به اهل بیت (علیهم السلام)

اشاره

بی شک وجود چنین نص و تعیینی جز برای اهل بیت (علیهم السلام) ادعا نشده و جز ایشان، کسی دیگر آن را برای خود ثابت ندانسته است. این خود، به تنهایی برای اختصاص این منصب به ایشان کافی است؛ زیرا اگر دیگران به این مقام سزاوار بودند، می بایست مدعی وجود نص برای خود می شدند و در اثبات آن سخت می کوشیدند. درحالی که تاکنون چنین امری رخ نداده است و این امر از یک سو، گواهی است بر امام نبودن دیگران و از سوی دیگر، دلیلی است بر صداقت و درستی ثبوت آن برای ائمه (علیهم السلام) ، به خصوص که وارث علم پیامبر (ص) نیز بوده اند. به بیان دیگر: تمام مسلمانان بر این امر اتفاق دارند که این منصب، جز برای اهل بیت (علیهم السلام) برای دیگری ثابت نشده است. اما در این میان، دو بیان متفاوت وجود دارد:

الف) عده ای از مسلمانان، جعل منصب امامت را در اسلام، به طور کلی منکر شده اند.

ب) عده ای نیز این مقام را در اسلام، ویژه اهل بیت (علیهم السلام) می دانند.

حال با توجه به خطا بودن دیدگاه اول (1)، درستی سخن گروه دوم اثبات می شود تا خطا و گمراهی تمام مسلمانان لازم نیاید؛ امری که نزد همگان ناممکن است و روایاتی گواه بر ناممکن بودن آن وجود دارد که در ادله خواهیم آورد.

بالاتر اینکه پس از ثابت شدن و تشریع این منصب در اسلام، صِرف علم به عدم ثبوت آن برای دیگران، کافی است که آن را برای اهل بیت (علیهم السلام) مسلّم بدانیم.

احتجاج منصور بن حازم

در روایت صحیحی که دربارۀ احتجاج منصور بن حازم نقل شده، ایشان تقریباً به همین شیوه سخن گفته است؛ آنجا که می گوید: «به امام صادق (ع) عرض کردم که