کاوشی در اصول عقاید صفحه 222

خدای متعال بزرگ تر و باکرامت تر از آن است که به واسطه آفریدگانش شناخته شود. بلکه این آفریدگانند که به واسطه او شناخته می شوند» . امام (ع) فرمود: «درست می گویی» .

عرض کردم: «هرکسی به پروردگار خود آگاهی یابد، سزاوار است که به خشنودی و خشم او نیز آگاه باشد و این رضا و خشم جز به واسطه وحی و پیامبر الهی شناخته نشود. پس هر که خود، صاحب وحی نیست، بایستی به جست وجوی پیامبر باشد و چون او را بیابد، بداند که پیامبران حجت های خدایند و طاعت شان واجب و فرض است» .

روزی خطاب به گروهی از مردم، گفتم: مگر نمی دانید که رسول الله (ص) حجّت خدا بر خلقش بود؟ مردم گفتند: «آری» . گفتم: «پس از رحلت ایشان، حجت کیست؟» گفتند: «قرآن» .

به قرآن رجوع کردم، ولی دریافتم قرآن را هم مرجئه، هم قدریه و هم زنادقه در معانی آن اختلاف دارند و در منازعات کلامی خود آن را دلیل می آورند تا از آن برای تفوق و برتری بر دیگری از آن بهره جویند. دانستم که قرآن نمی تواند حجت باشد جز به وجود قیّمی که هر چه دربارۀ آن بگوید حق است.

پرسیدم: «قیّم قرآن کیست؟» پاسخ دادند: «ابن مسعود قرآن را خوب می دانست؛ همچنان که عمر و حذیفه!» گفتم: «آیا تمامش را؟» گفتند: «خیر!»

پس جز علی (ع) کسی را نیافتم که بگویند او تمام قرآن را می داند؛ زیرا هرگاه برای مسلمانان مشکلی پیش می آمد، اولی می گفت نمی دانم. دومی می گفت نمی دانم. سومی می گفت نمی دانم و او می فرمود: «می دانم» . اینک شهادت می دهم که علی (ع) قیّم و برپادارندۀ قرآن بود، اطاعتش بر همگان واجب و پس از پیامبر خدا (ص) حجت خدا بر مردم به شمار می آید و هر آنچه او درباره قرآن فرموده، حق است.

پس امام (ع) فرمود: «خدایت رحمت کناد» . (1)