کاوشی در اصول عقاید صفحه 225

مانده است» .

گفت: «علم آن حلال و حرام و امر و نهی نزد کیست؟» گفتم: «آنکه آنها را می داند» . گفت: «دلم می خواهد او را بشناسم و پاهایش را بشویم و خدمت گزارش باشم و از او بیاموزم» .

گفتم: «قَسَمت می دهم آیا کسی را می شناسی که هر گاه از پیامبرخدا (ص) چیزی پرسید، آن حضرت پاسخش گفته، و هر گاه ساکت ماند، پیامبر (ص) ، خود، او را مطالبی چند آموخته است؟» گفت: «آری، او علی بن ابی طالب (ع) است» .

گفتم: «آیا شنیده ای که پس از پیامبر خدا (ص) ، علی (ع) دربارۀ حلال و حرام از کسی سؤالی کرده باشد؟» گفت: «نه» .

گفتم: «آیا شنیده ای که دیگران به او محتاج شوند و علم دین خود را از او بگیرند؟» گفت: «آری» .

گفتم: «پس علم قرآن، نزد او است» . گفت: «اکنون که او نیست، ما را با او چه کار؟»

گفتم: «از فرزندانش باید پرسید که آن علم در ایشان، و نزد ایشان است» . گفت: «سرانجام من با ایشان به کجا خواهد کشید» .

گفتم: «تصور کن که عده ای در بیابانی راه می سپارند و با ایشان تعدادی راهنماست؛ ناگاه به این راهنمایان هجوم می برند؛ عده ای را می کشند و عده ای را می ترسانند و فراری می دهند. آن گاه چون می نگرند هیچ راهنمایی نمی یابد و در بیابان سرگردان می شوند و به هلاکت می رسند. دربارۀ ایشان چه می گویی؟»

گفت: «سرانجامشان آتش است» .

پس چهره اش زرد گردید و بِهی را که در دست داشت بر زمین کوبید و لِه کرد و گفت: «انا لله و انا الیه راجعون» . (1)

مانند این اجتجاجات، از ائمه اهل بیت (علیهم السلام) و پیروان ایشان که خداوند مقامشان را