کاوشی در اصول عقاید صفحه 261

برای توضیح بیشتر این مطلب و دریافت شواهد بیشتر بر آن، به کتاب فی رحاب العقیده، در پاسخ به سؤال سوم و چهارم مراجعه کنید.

با این حال، در صورت نادیده گرفتن تمام این شواهد و قراین توسط دیگران، برای شیعه همین کافی است که واقعیت خود را شناخته و صداقت و اخلاص خویش را در دست یابی به حقیقت و شناخت رأی و نظر ائمه (علیهم السلام) در مسائل دینی، با استفاده از میراث ماندگار آنان، نشان داده است؛ زیرا مهم در این مقام، استدلال منطقی و عقلانی بر مطلب است، هرچند که بعضی از مردم، به دلیل تن ندادن به بحث و نظر، یا وجود عقاید و باورهای موروثی، قانع نشوند و بر مخالفت خود باقی بمانند.

ح) اجماع شیعه بر منصوص بودن امامت

پیروان اهل بیت (علیهم السلام) بر این باورند که امامت سیاسی در امور دنیایی باید به نص الهی باشد و در این مسئله اتفاق و اجماع دارند. حال پس از اثبات مرجعیت دینی اهل بیت (علیهم السلام) برای امت اسلامی، به ناچار باید این اجماع را مطابق با حق و صحیح بدانیم؛ زیرا اگر این اجماع بر حق نباشد، لازم می آید میان امت اسلامی هیچ گروهی به عنوان حامل دعوت حق و عمل کنندۀ به آن وجود نداشته باشد؛ نه «شیعه» که می گوید امامت سیاسی باید به نص الهی تعیین شود و نه «جمهور» ؛ زیرا از اهل بیت (علیهم السلام) اعراض کرده و در مسائل دینی به آنان مراجعه نمی کنند. حال آنکه؛ چنان که به دنبال خواهد آمد، این امر غیر ممکن است و از وجود فرقه ای آشکار در امت اسلامی، که به حق تدین بورزد و به آن دعوت کند، چاره ای نیست.

٢. مقایسۀ رویکرد امامیه با رویکرد عامه

اشاره

مهم در این بحث آن است که کار را بر اساس مقایسۀ شایستگی امامت بین دو شخص، یا اشخاص محدود قرار ندهیم؛ مثل مقایسه ای که در شایستگی امیرمؤمنان (ع) ، اهل بیت (علیهم السلام) یا بنی هاشم به طور کلی از یک سو، و خلفای سه گانه، مهاجرین، سابقین