کاوشی در اصول عقاید صفحه 277

حکومت هایی مورد قبول و از مشروعیت برخوردارند که در رأس آن، منصوبان از سوی خدای متعال قرار داشته باشند و ملاک در تعیین پیامبران و اوصیای آنان نزد ایشان، همین امر است. خدای متعال می فرماید: «آیا آن گروه از بنی اسرائیل را ندیدی که بعد از موسی به پیامبرشان گفتند: فرمانده ای برای ما انتخاب کن تا در راه خدا کارزار کنیم» . (1)

با این همه معلوم نیست، چرا عده ای اصرار دارند که «امت اسلامی، خود برای حکومت کردن طبق اسلام و دستورات آن، کافی است و از عهدۀ این امر برمی آید؛ بی آنکه به نصی از سوی خداوند محتاج باشد» .

آنچه بطلان این تفکر را بیش از پیش روشن می سازد، وضعیت اسفناک امروز مسلمانان است که باید با رجوعی همه جانبه به اسلام، از آن رهایی یابیم. بی تردید اگر بخواهیم با تمسک به نظام مشورتی، وضعیت کنونی را تغییر دهیم و جامعۀ اسلامی به حال و روزی بهتر نائل گردد، این کار نشدنی است؛ چراکه آنچه پیش آمده، خود معلول آن نظام است. اما اگر روش درست تری را انتخاب کنیم، چنان که آن روش غیر از طریقۀ مراجعه به نص است و خداوند آن را مشروع قرار داده، چرا تا امروز، آن روشِ دیگر بروز نیافته و مسلمانان صدر اسلام که به عصر تشریع نزدیک تر بودند و به تعالیم اسلامی آشناتر، طبق آن عمل نکردند؛ به ویژه که در نگاه عامه، میان آن مسلمانان، افرادی در اوج قلۀ اخلاص و عدالت بودند.

اینک با توجه به رویدادهای تباه کننده در طول تاریخ اسلامی، دیدگاه ما دربارۀ نظام مشورتی چگونه خواهد بود و آیا به مشروعیت آن، باور خواهیم کرد یا نه؟ ! در این میان، ادعاها و رویکردها، به هیچ وجه ضابطه مند، مقبول و سنجیده نیست. پس چاره ای نیست جز بیان حقیقت و روشنگری در قبال آن تا به آسانی در دسترس حقیقت جویان