کاوشی در اصول عقاید صفحه 278

قرار گیرد و مهم نیست که دیگران می پذیرند یا نه. انسان است و انتخاب او، و حساب همه، در روز قیامت و در برابر پروردگار، با خدای متعال است و او ذره ای ظلم روا نمی دارد. از او یاری و تأیید می جوییم که ما را بسنده و بهترین وکیل است.

گفتار دوم: اثبات وجود نص دربارۀ دوازده امام

اشاره

در این باره، چهار طریق را پیش رو می نهیم:

١. منحصر بودن ادعای نص در ائمه (علیهم السلام)

میان مسلمانان کسی نیست که به وجود نص الهی دربارۀ غیر ائمه (علیهم السلام) قائل باشد؛ به ویژه در بحث های گذشته دانستیم روایاتِ منقولِ متواتر نیز به عدد خاص آنها (دوازده نفر) و نیز ویژگی هایشان تصریح کرده اند.

در این صورت، اگر دربارۀ ایشان نصی نباشد و برای دیگران صادر شده باشد، لازم می آید که معتقد شویم:

الف) امت اسلامی بر یک امر نادرست و منحرف اتفاق کرده است؛ چون وجود چنین نصی مورد قبول امت نیست و در مطالب گذشته، آمد که چنین اجماع و اتفاقی در امت ممنوع است.

ب) نص مذکور، از دید و دسترس مسلمانان مخفی و بعید بوده است. این مطلب نیز وجهی ندارد؛ چون اگر نصی وجود داشته باشد، باید روشن و واضح باشد تا خروج از آن و اختلاف و تفرقۀ امت، پس از وجود بینه و دلیل آشکار، اتفاق افتد.

افزون بر اینکه صاحب چنین نصی، اگر از وجود آن اطلاع نداشته باشد، فایدۀ نصب و تصریح به پیشوایی او چه خواهد بود؟ و اگر از آن باخبر گردیده، چرا آن را ادعا نمی کند و برای اثباتش تلاش نمی نماید؟ آیا این کار چیزی جز سهل انگاریِ بی وجه در امر خطیر خلافت است که چنین کسی را از کمترین شرط امامت الهی، یعنی عدالت،