کاوشی در اصول عقاید صفحه 282

معتقد بودند آشکارتر گردید به ویژه اینکه آنان بدین جهت از دیگران متمایز می شدند که عقیده به منصوص بودن ائمه ای داشتند که ایشان (علیهم السلام) نزد عامۀ مسلمانان از تقدس و جلالت شأن برخوردار بودند و آن ائمه با این عدۀ خاص همنوا بودند و اسرار خویش را با آنان در میان می نهادند. وانگهی اجماع همه یا بیشتر مسلمانان - به تبعیت از شرع و عقل - بر این بود که همه امت اسلامی بر خطا و ناراستی اجماع نمی کند (و اگر عده ای به خطا رفتند همواره عده ای هستند که بر صواب باشند و آن گروه پیروان اهل بیت بودند) . آری پس از همۀ این موارد مانعی نیست که با سه وجه مذکور و غیر آن، بتوانیم فرد فرد ائمه ای را که درباره شان نص وارد شده، مشخص نماییم. به فرض اینکه حاکمان ظالم و قدرت طلب، نص معین با عبارت خاص بر هر یک از ایشان را نابود و مخفی کرده باشند، به گونه ای که روشنی و شیوع لازم باقی نمانده باشد. آن گاه این وجوه را به تنهایی، همچون حجتی استوار و بی خلل، در مقابل عموم مسلمانان قرار می دهیم و آنها را با وجود چند دسته و فرقه بودنشان، مُجاب می کنیم.

4. روایات مربوط به امامت

اشاره

روایات فراوانی که از طریق شیعه و اهل سنت به ما رسیده است، در صورت تمام بودن، برای استدلال کافی است. حتی اگر مسائل پیش گفته دربارۀ انحصار مشروعیت امامت در نص را تمام ندانیم یا عده ای به هر حال قانع نشوند؛ زیرا روشن است که همگان باید روایت را قبول کنند و به هر جهت در مقابل آن تسلیم باشند.

بحث ما در اینجا به دو صورت خواهد بود؛ بدین معنا که گاه دربارۀ روایاتی سخن می گوییم که بر امامت اهل بیت (علیهم السلام) به طور کلی یا بر امامت امیرمؤمنان (ع) که بزرگ ائمۀ پس از پیامبر خدا (ص) است، دلالت می کند؛ زیرا اگر نصِ بر امامت، دربارۀ امیرمؤمنان (ع) ثابت شود، این نشان می دهد که خلافت با بیعت مردمی یا تسلط زورمندانه بر حکومت، تحقق و مشروعیت نمی یابد. بلکه با نص الهی، برای اهل بیت (علیهم السلام) ثابت