کاوشی در اصول عقاید صفحه 284

یک - حدیث «دار»

از امیرمؤمنان (ع) روایت شده که فرمود:

چون آیۀ «خویشان نزدیک خود را هشدار بده» نازل شد، پیامبر خدا (ص) مرا نزد خود خواند و فرمود: «ای علی، خداوند مرا فرمان داده که نزدیکان خویش را انذار کنم. . . یک صاع خوراک آماده کن. . . و فرزندان عبدالمطلب را نزد من گردآور. . .» . پس من آنچه را حضرت (ص) فرمود، انجام دادم و آن جماعت را دعوت کردم.

پیامبر (ص) شروع به سخن گفتن کرد و فرمود: «ای فرزندان عبدالمطلب، به خدا سوگند که من میان عرب، جوانی را نمی شناسم که تحفه ای برتر از آنچه من برای شما آورده ام، آورده باشد. من خیر دنیا و آخرت را برای تان آورده ام. خداوند مرا امر کرده تا شما را به آن دعوت کنم. کدام یک از شما، مرا در این امر یاری می کند، تا برادر و جانشین و خلیفۀ من میان شما باشد؟»

حاضران، از پاسخ گفتن به درخواست پیامبر خدا (ص) بازماندند و من که در آن هنگام کم سن و سال بودم، گفتم: «ای پیامبر خدا، من شمار را یاری می کنم» .

پیامبر خدا (ص) پشت گردن مرا گرفت و فرمود: «این، برادر، وصی و خلیفۀ پس از من بین شماست. از او بشنوید و اطاعتش کنید» .

جماعت به خنده افتادند و به ابوطالب گفتند: «می گوید گوش به حرف فرزندت بدهی و از او اطاعت کنی!» (1)

این حدیث از امیرمؤمنان (ع) و بسیاری از مورخان، مفسران و رجال حدیث از شیعه و اهل سنت، با مضامین شبیه به هم نقل شده است؛ همچنین به صورت روایات مرسلی