کاوشی در اصول عقاید صفحه 306

ب) روایات ویژه، مربوط به امامت هر یک از ائمه (علیهم السلام)

اشاره

گفتیم که لازم نیست در این بحث روایاتی را بیاوریم که همۀ مسلمانان قبول کرده اند، بلکه به طور عام، ذکر روایات مورد پذیرش قائلین به وجود نص، دربارۀ امامت دینی و دنیایی امیرمؤمنان (ع) و اهل بیت (علیهم السلام) ، کفایت می کند. همچنان که یادآور شدیم در این باره روایات مستفیضه، بلکه متواتر و مقبول نزد شیعه و اهل سنت است که تصریح دارند ائمه (علیهم السلام) دوازده نفرند. نیز گفتیم که این دسته از نصوص، جز بر مذهب امامیه که امامت را به نص الهی و تعداد ائمه (علیهم السلام) و ویژگی های ایشان را مشخص می داند، تطبیق نمی کند.

از مطالب سابق، در مقام اول، روشن شد که نخستین این ائمه (علیهم السلام) ، امیرمؤمنان (ع) است و پس از آن حضرت (ع) ، فرزند بزرگوارشان امام حسن (ع) و سپس امام حسین (ع) ؛ چون این دو در عصر پیامبر (ص) ، با امیرمؤمنان (ع) بودند و از اهل بیت (علیهم السلام) به شمار می آمدند. پس احتمال اینکه دیگرانی غیر آن دو مراد باشند، بی جاست. افزون بر اینکه در بعضی از روایات عامه و مستفیضه، بلکه متواتر، به امامت آنها تصریح شده و بدون تردید، هرکس به نص یا ویژه بودن امامت برای اهل بیت (علیهم السلام) اقرار کند، امامت حسنین (علیهما السلام) را انکار نخواهد کرد. نهایت اینکه امام حسن (ع) مقدم است؛ چون فرزند بزرگ امیرمؤمنان (ع) بوده و در بعضی از روایات نیز مقدم داشته شده و امیرمؤمنان (ع) برای امامت پس از خود، به آن حضرت وصیت کرده بود. بلکه فرض امامت امام حسن (ع) ، تقدم ایشان بر امام حسین (ع) را لازم می آورد؛ چون پیش از وی از دنیا رفته است.

امامت، منحصر در فاطمی ها

جای تأمل و تردید ندارد که پس از امام حسین (ع) امامت باید در علویان از بنی هاشم و به خصوص در فاطمی های ایشان قرار گیرد؛ زیرا: