کاوشی در اصول عقاید صفحه 314

دستۀ دوم کسانی هستند که این روایات خاصه را نمی پذیرند؛ چون با دعوت خاص و وابستگی گروهی ایشان ناسازگار است. برخلاف روایاتی که در حق امیرمؤمنان و حسَنین (علیهما السلام) وارد شده که هیچ منافاتی با دعوت و گروه آنان ندارد؛ همچون کیسانیه، زیدیه، فطحیه و غیر ایشان؛ از همین رو امیرمؤمنان (ع) در نامۀ خود به معاویه، به آیۀ «اولوا الارحام» استدلال می کند.

امامت ائمه پس از امام حسین (ع) در روایات

اینک به روایاتی می پردازیم که تعیین نُه امام از فرزندان امام حسین (ع) را به طور مشخص، در بر دارد. در این میان، فرقی نمی کند که روایات از پیامبر (ص) وارد شده باشد یا از امیرمؤمنان (ع) یا از حسنین (علیهما السلام) ؛ زیرا پس از اثبات امامت ایشان، پذیرفتن روایات وارده از ایشان، لازم و ضروری است. بلکه در اثبات امامت هر امامی، نصوص وارده از امام پیشین در حق وی، کافی خواهد بود؛ زیرا سخن در امامت امام لاحق، هنگامی درست است که امامت امام سابق را اثبات کرده و از آن فراغت یافته باشیم.

روایاتی که ائمه (علیهم السلام) را نام می برد

روایات در این باب، دو دسته اند:

دستۀ نخست : روایاتی که ائمه دوازده گانه را یکی پس از دیگری به طور مشخص نام می برند؛ همچون روایات «لوح» ، «انوار» و غیره.

این روایات بسیار فروان و اغلب آنها طولانی است. بعضی از آنها را در جزء سوم کتاب فی رحاب العقیده یادآور شده ایم.

حدود پنجاه عدد از این روایات، از پیامبر (ص) نقل شده است؛ یک حدیث از امام حسین (ع) در تفسیر حدیث پیامبر خدا (ص) و یک حدیث از امام باقر (ع) در بیان نورهایی که حضرت ابراهیم (ع) مشاهده کرد و آشکار است که این سخن حضرت باقر (ع) ، جز از پدرانش و ایشان نیز از پیامبر اکرم (ص) ، نقل نشده است و حدیثی از