کاوشی در اصول عقاید صفحه 321

ب) روایات مربوط به انتقال امامت از پدر به فرزند

روایاتی که دال بر جریان امامت، پس از حسنین (علیهما السلام) ، در ذریۀ ایشان، از پدر به فرزند است و به برادر و عمو و دایی انتقال نمی یابد. پس هرگاه بتوان از این دست روایات، روایاتی را که از امام باقر (ع) صادر شده، در اثبات حق امام صادق (ع) مورد استدلال قرار دهیم، می توانیم این روایات را، همراه با روایاتی که از امام صادق (ع) در این باره نقل شده است، برای اثبات حق امام کاظم (ع) استفاده و بدان ها احتجاج کنیم. فراوانی این گونه روایات به حدّی بوده که پس از امام صادق (ع) ، مسئله جریان امامت در ذریۀ امام حسین (ع) و انتقال آن از پدر به فرزند، در بین شیعه، امری مسلّم و حقیقتی ثابت و بی تردید به شمار می آمده است.

بنابراین، وقتی طبق این روایات، امامت پس از امام صادق (ع) در اولاد ایشان منحصر شود، هیچ کس امامت را برای غیر امام کاظم (ع) ادعا نخواهد کرد، مگر «اسماعیلیه» که به امامت ذریۀ اسماعیل، فرزند امام صادق (ع) معتقد هستند و «فطحیه» که فرزند دیگر امام، یعنی عبدالله افطح را امام می دانند.

بطلان ادعای اسماعیلیه

سخن نخست اینکه بی شک جناب اسماعیل در زمان حیات امام صادق (ع) از دنیا رفته بود. حال اگر اسماعیلیه معتقد باشند که امامت در زمان حیات اسماعیل به ایشان تعلق گرفته و پس از مرگ وی، به ذریۀ او انتقال یافته، این ادعا از دو جهت باطل است:

اولاً: روایات بسیاری، چه به صراحت و چه به ملازمه، امامت وی را نفی می کند؛ همچون روایات دسته نخست که نام اسماعیل در هیچ کدام آنها نیست. همچنین روایاتی که به امامت امام کاظم (ع) ، پس از امام صادق (ع) تصریح نموده است.

ثانیاً: وجود دو امام در یک زمان غیر ممکن است، مگر بدین معنا که یکی از آن دو