کاوشی در اصول عقاید صفحه 328

بوده و اگر سؤال و ابهامی در این باره وجود داشته، یا پیش از تولد آن حضرت بوده، یا پس از ولادت ایشان؛ آن هم به سبب تأکید و اطمینان بیشتر یا اصرار بر شنیدن نص.

احمد بن محمد بن عیسی، از امام جواد (ع) روایتی طولانی نقل کرده که در خاتمۀ آن چنین آمده است: امام جواد (ع) به من فرمود: «شک و تردید تو برطرف شد. بی شک پدرم، جز من، پسری ندارد.» گفتم: «راست می گویی، جانم به فدایت» . (1)

خردسالی امام جواد (ع) گواهی بر تأییدات الهی

آنچه بر این حقیقت تأکید دارد، اهمیت و عظمت مقام امامت نزد شیعه است که با توجه به معیارهای مقبول نزد ایشان، امتداد نبوت پیامبر (ص) محسوب می شود. شیعه، طبق آنچه از ائمه (علیهم السلام) روایت شده، برای امام، شرایط سنگین و سختی مدّعی است؛ از جمله: معصوم بودن، مورد تکریم الهی قرار داشتن، برگزیده خدا بودن، در اختیار داشتن کلید گنجینه های علم خدا، به میراث بردن مواریث انبیا (علیهم السلام) ، تصرف کردن در هستی و از کار انداختن قوانین عالم طبیعی با معجزه و در نهایت وجوب تسلیم بودن مردمان در برابر اوامر و نواهی ایشان.

از سوی دیگر عامه و جمهور که حرکتشان خلاف طریقۀ اهل بیت (علیهم السلام) است، ثبوت امامت برای ایشان را برنمی تابند؛ به خصوص پادشاهانی که مسئله امامت را چالشی بزرگ فراروی مشروعیت خود می دانند و عالمانی که آن را مایۀ تحقیر بار علمی خویش و شکست عظمت خیالی خود می بینند.

روشن است که امام جواد (ع) این منصب والا را در سن هشت سالگی بر عهده گرفت؛ سنی که انسانی عادی، شایستگی بر عهده گرفتن مسئولیت یک خانواده را ندارد، بلکه نمی تواند امور شخصی خود را سامان دهد. در این موقعیت امام (ع) از چشم مردم پنهان نبود، تا بگوییم طرفدارانش با دور نگه داشتن او از منظر مردم، هاله ای از