کاوشی در اصول عقاید صفحه 332

انصاف اینکه مجموع این روایات، خود قوی ترین دلیل بر امامت امام جواد (ع) و امامت پدران بزرگوارش است؛ چراکه امامت او فرع امامت آنان است و راست ترین گواه بر حقانیت دعوت امامیه و حرکت پیروزمندانۀ آنها در طول تاریخ و بهترین شاهد بر عنایت و یاری خدای متعال در حق این گروه که فرمود: «اگر خداوند شما را یاری کند، هیچ کس بر شما پیروز نخواهد شد» . (1)

همۀ این مطالب، به همین سیاق، دربارۀ فرزند بزرگوار امام جواد (ع) ، یعنی امام ابوالحسن علی بن محمد هادی (ع) که در سنّی همانند پدرش، به مقام امامت نایل گردید، جاری است. بالاتر اینکه در جزء سوم کتاب فی رحاب العقیده در بررسی قرائن مؤید نص، متذکر شدیم که وجود تأییدات و حمایت های آشکار و نهان الهی در اثبات امامت برای مجموع ائمه (علیهم السلام) یکی از قوی ترین و اساسی ترین دلیل هاست. اما دربارۀ امام جواد و امام هادی (علیهما السلام) که در خردسالی به امامت رسیدند، این دلیل اهمیت ویژه می یابد و ازاین رو، حدیث بالا را دربارۀ ایشان یادآور شدیم.

٧. امام علی بن محمد هادی (ع)

امام ابوالحسن، علی بن محمد هادی (ع) ، که به «نقی» هم ملقب بود. دربارۀ امامت ایشان حدود یازده حدیث نقل شده است که به همراه روایات دستۀ نخست، به هفتاد حدیث می رسد. البته احادیث مربوط به جریان امامت در ذریه، از پدر به فرزند را نیز باید به آنها اضافه کنیم.

اگرچه امام جواد (ع) پسر دیگری به نام «موسی مبرقع» داشت، اما وی نه خود ادعای امامت کرد و نه دربارۀ او چنین ادعایی صورت گرفت. پس امامت منحصر به امام هادی (ع) گردید.

در تأکید بر این مطلب، تأییدات و حمایت های ویژۀ الهی را که دربارۀ امام جواد (ع)