کاوشی در اصول عقاید صفحه 340

اینک اگر بپذیریم که امامت تنها در اَعقاب و ذریه جاری می شود و از طرفی بنابر روایاتی که گذشت، امام حسن عسکری (ع) امام بوده و اینکه به طور قطع ایشان از دنیا رفته است، لزوماً این نتیجه به دست می آید که ایشان پس از خود فرزندی بر جای نهاده که همان وجود مقدس امام عصر، حضرت صاحب الزمان (عجل) است.

پس از این همه ادله و بیان، هیچ انسان منصفی را نشاید که در امامت امام دوازدهم، حجه بن الحسن منتظر. . . که درودهای خدا بر او و بر پدران بزرگوارش باد و خداوند در فرج ایشان گشایش دهد، شک و تردید روا دارد.

ازاین رو در بعضی روایات آمده در ثبوت امامت ایشان برای شیعه، همین بس که از ولادت وجود آن حضرت (ع) مطمئن شوند؛ چرا که این امر از جهت مزاحمت ها و سخت گیری های حکومت، بایست پنهان می ماند. از این رو در روایات بسیاری و نیز در متون تاریخی، به بیان ولادت و وجود حضرت (عجل) و گزارش عده ای به اینکه ایشان را دیده اند، بسنده شده است.

وانگهی روایات گذشته با وجود اختلاف در مضمون، به تنهایی، همچنان که دلیل اثبات امامت بودند، می توانند وجود و ولادت حضرت حجت (عجل) را نیز ثابت کنند و همین مقدار در استدلال بر وجود امام مهدی (عجل) کافی خواهد بود.

از همین روست که می بینیم حکومت وقت، خانۀ امام عسکری (ع) را به شدت و بدون وقفه زیر نظر می گرفت و پس از وفات آن حضرت، در پی یافتن فرزندش بود. بعید نیست که در آن زمان، بسیاری از این روایات، یا مضمون آنها به دستگاه حکومت رسیده و مطالب بسیاری برای درباریان و سران خلافت آشکار شده باشد؛ چرا که این قبیل روایات را تمام شیعه پذیرفته بودند و حکومت می دانست که شیعیان این روایات را از منابع زلال و پاکیزۀ اندیشۀ ائمه خود اخذ کرده اند؛ ائمه ای که حقیقت علم و توانایی بالای علمی آنان بر کسی پوشیده نبود و همگان در مقابل عظمت وجودی آنان سر تسلیم فرود می آورند.