کاوشی در اصول عقاید صفحه 342

عبدالله بن جعفر حمیری، از بزرگان و چهره های شاخص شیعه می گوید:

من و شیخ ابوعمرو که خدایش رحمت کند، نزد احمد بن اسحاق جمع شدیم. وی به من اشاره کرد که از شیخ ابوعمرو دربارۀ جانشین امام یازدهم بپرسم. گفتم: «ای ابوعمرو، می خواهم از چیزی سؤال کنم که دربارۀ آن هیچ شکی ندارم؛ چون می دانم زمین هیچ گاه از وجود حجت الهی تهی نخواهد بود، مگر در چهل روز مانده به برپا شدن قیامت که در این هنگام حجت از زمین برداشته و باب توبه بسته می شود و اگر کسی تا آن روز ایمان نیاورده باشد، ایمان آوردنش دیگر وی را سودی نخواهد بخشید و از ایمان خود خیری نخواهد دید. این کسان، بدترین آفریده های خدایند که قیامت ضد آنان برپا می شود. اما با این احوال، می خواهم بر ایمان و یقین خویش بیفزایم؛ همان گونه که ابراهیم از پروردگارش خواست تا زنده شدن مردگان را به او بنمایاند و خداوند فرمود: «آیا ایمان نداری؟ گفت: چرا، اما می خواهم قلبم اطمینان یابد» . (1)

ابوعلی، احمد بن اسحاق خبر داد که روزی از ابوالحسن (ع) پرسیدم: سخن چه کسی را بپذیرم و به کار گیرم؟ آن حضرت (ع) فرمود: «سخن عَمْری را که مورد وثوق است. هر چه بگوید، از طرف ماست. از او بشنو و اطاعتش کن که او مورد اعتماد و امین است» .

همچنین ابوعلی به من گفت که روزی از ابومحمد (ع) در همین معنا پرسیدم، امام (ع) فرمود: «عَمْری و فرزندش مورد اعتمادند. هر چه بگویند، از طرف ما گفته اند، از آن دو بشنوید و پیروی شان کنید؛ چرا که آن دو ثقه و امینند» .

آنچه گفتم، سخنان دو امام (ع) بود دربارۀ تو.

در این حال، ابوعمرو به سجده افتاد و گریست. آن گاه گفت: «هر چه می خواهی بپرس» .