کاوشی در اصول عقاید صفحه 349

پیش تر در باب «شورا» مطالبی آوردیم و گفتیم که این امر نیز برای حفظ دین و احکام آن کافی و درخور نیست؛ افزون بر اینکه:

یک: مسئله اختلاف اجتهادها و برداشت ها، پیوسته به قوت خویش باقی بوده و هست؛ چراکه برای نظام مشورتی حتی احتمال عصمت و بی خطایی نیز وجود ندارد.

دو: اعتقاد به شورا، یعنی خارج شدن از واقعیت مسئله امامت که از سوی شرع مقدس وضع شده است. وانگهی با اندک توجهی روشن می شود که امام را به این منصب گمارده اند تا بر امت اسلامی حاکم شود و مردم از او اطاعت کنند. بر این اساس، شورا شرعیت خود را نزد امت از دست می دهد و از قداست تهی می گردد.

حاصل سخن اینکه امامت تنها سه صورت دارد:

١. وجوب اطاعت از غیر معصوم، به طور مطلق.

٢. وجوب اطاعت از غیر معصوم، به شرط حرکت حاکم غیر معصوم براساس موازین شرعی و خارج نشدن از چارچوب آن.

٣. وجوب اطاعت مطلق از معصوم.

در بطلان صورت اول، شکی نیست و بطلان صورت دوم در بحثی که گذشت روشن شد. پس تنها صورت سوم می ماند که درست است و امامیه بر آن اصرار دارند و در پی روشن ساختن آن هستند.

ازاین رو، امام معصوم در اتخاذ مواضع و عکس العمل های مناسب در قبال امور و اجرایی کردن آن مواضع، آزادی کامل دارد تا امت اسلامی را از این رهگذر از تأییدات الهی، برخوردار گرداند؛ چرا که خود از سوی خدای متعال مورد تأیید قرار گرفته و به عنوان امام معصوم و هدایتگر مردمان، برگزیده شده است. «ستایش مخصوص خداوندی است که ما را به این [نعمت ها] رهنمون شد و اگر هدایت الهی نبود، ما [به این نعمت] راه نمی یافتیم» . (1)