کاوشی در اصول عقاید صفحه 358

علم و قدرت جسمانی او بوده، تذکر داده شده که مالکیت مطلق، از آن خدای متعال است که به هرکس بخواهد آن را می دهد؛ چرا که علم وسیع و گسترده دارد تا اعتراض مخالفان را پاسخ بگوید و انکار ایشان را منتفی سازد.

در دعای چهل و هشتم صحیفۀ سجادیه که دعای روز عید قربان و جمعه است، می خوانیم:

معبود من، اگر مرا بلندمرتبه گردانی، چه کسی خوار و ذلیلم تواند کرد؟ ! اگر مرا حقیر و بی مقدار سازی، کیست که سربلندم نماید؟ ! اگر تو مرا گرامی بداری، چه کسی حقیر و ناچیزم تواند داشت؟ ! اگر تو مرا عذاب کنی، کیست که بر من رحمت آورد؟ ! و اگر هلاکم سازی، چه کسی می تواند به اعتراض در برابرت بایستد یا از کار تو پرسش نماید؟ ! نیک دانسته ام که حکم تو را ستمی در پی نیست و تو در انتقام گرفتن شتاب نمی ورزی؛ زیرا کسی شتاب می کند که می ترسد چیزی را از دست بدهد و کسی محتاج ستم است که ناتوان باشد؛ حال آنکه تو - ای معبود من - از این کیفیت ها، بسیار برتر و والاتری.

در این بخش از دعا، بر تنها بودن خدای متعال در سلطنت تأکید شده است و اینکه هیچ گاه پرسش نمی شود و با این همه هرگز ستم نمی کند؛ چرا که از این کار بی نیاز است.

در حدیث ابوبصیر از امام صادق (ع) آمده است که در پاسخ به این پرسش که چرا امامت در فرزندان امام حسین (ع) قرار گرفت، نه در فرزندان امام حسن (ع) فرمود:

موسی و هارون پیامبر بودند و برادر. پس خدای متعال نبوت را در صلب هارون قرار داد، نه در صلب موسی (علیهما السلام) . هیچ کس را نرسد که بگوید: چرا خداوند امامت را در صلب امام حسین، نه در صلب امام حسن (علیهما السلام) قرار داد؛ زیرا ذات مقدس الهی در اعمالش حکیم است و هرگز مورد سؤال واقع نمی شود و دیگران چنین نیستند. (1)