کاوشی در اصول عقاید صفحه 70

به ویژه زمانی که رسولان، توحید و یگانگی خدای عزوجل را ادعا کرده اند، اگر خدایی جز خدای یکتا وجود داشت، سزاوار بود آن خدا نیز رسولانی از جانب خود می فرستاد تا جلوی این ادعا را بگیرند و حقیقت آن گونه که هست برملا گردد، اشتباه و گمراهی برداشته شود و انسان ها به ادای حق آن حقیقت، توفیق یابند. حال آنکه چنین امری رخ نداده است.

البته گروه هایی از مردم، برای توجیه دیدگاه خود دربارۀ وضعیت عالم، خودخواسته خدایان متعددی را ادعا کرده اند، بی آنکه مدّعی رسالت از سوی غیر خدای تعالی باشند و برای راستی و درستی کار خویش، دلیل های روشن بیاورند. پس تمام ادعاهای ایشان، نه تنها به دلیل نبود برهان و دلیل مردود است، بلکه به اندازه ای سست بنیاد و مخالفِ عقل است که بسیار نفرت انگیز، پوچ و زشت و مسخره می نماید.

امیرمؤمنان - صلوات الله علیه - در وصیت ارزشمند خود به فرزندش، امام حسن مجتبی (ع) ، می فرماید:

فرزندم، بدان که اگر برای پروردگارت شریکی بود، رسولانش نزد تو می آمدند و تو آثار قدرت و حکومتش را می دیدی و افعال و ویژگی هایش را می شناختی. اما خدای عالم یگانه است، همچنان که خود توصیف کرده است. هیچ کس در مملکت داری او نزاعی ندارد و هیچ گاه از بین نمی رود و همیشه خواهد بود. بدون آغاز و انجامی، اول است پیش از اشیاء و بدون پایان است پس از اشیاء. بسیار برتر از آن است که پروردگاری اش با احاطۀ فکر و اندیشه، ادراک شود. (1)

آنچه گفتیم، در استدلال بر توحید خداوند و اثبات آن رسا و کافی بود و با وجود آن، مجالی برای توقف و بی توجه بودن انسانِ عاقل و منصف در این باره، باقی نمی ماند؛ چه رسد که بخواهد این مطلب را انکار کند.

در اینجا، ذکر دو امر دیگر بجاست: