کاوشی در اصول عقاید صفحه 71

یک: مطالب گذشته، شریک مستقل از خداوند را، که وجودش از وجود او بی نیاز است، نفی می کند. درحالی که در برخی از ادیان، برای خداوند از مخلوقات خودش شریک قرار می دهند؛ خواه عاقل باشد، همچون عیسی (ع) که عده ای دربارۀ او چنین ادعایی دارند یا غیرعاقل، مانند بت ها و گوسالۀ سامری در بنی اسرائیل.

بطلان، بلکه احمقانه بودن این ادعا بسیار روشن است؛ زیرا معنا ندارد خدای سبحان چیزی را بیافریند که شریکِ او در فرمانروایی بر عالم باشد و حقی برابرِ حق او بر گردن بندگان داشته باشد؛ به گونه ای که همراه با خدای تعالی، به حق مورد پرستش قرار گیرد. خداوند می فرماید:

ضَرَبَ لَکُمْ مَثَلاً مِنْ أَنْفُسِکُمْ هَلْ لَکُمْ مِنْ ما مَلَکَتْ أَیْمانُکُمْ مِنْ شُرَکاءَ فِی ما رَزَقْناکُمْ فَأَنْتُمْ فِیهِ سَواءٌ تَخافُونَهُمْ کَخِیفَتِکُمْ أَنْفُسَکُمْ کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ (روم: ٢٨)

خداوند برای شما از خودتان مَثَلی می زند: آیا بردگان شما در آنچه روزی تان کرده ایم با شما شریکند تا در مال با شما برابر باشند و همان گونه که شما از یکدیگر بیم دارید، از آنها هم بیم داشته باشید؟ این چنین، آیات را برای خردمندان بیان می کنیم.

اعتقادِ لازم، توحید است و بس

دو: آنچه به هر حال باید بدان اقرار کرد و اعتقاد به آن بر هر مکلفی واجب است، تنها توحید و یگانگی خداست، اگرچه اموری بیش از آن، مورد غفلت قرار گیرد. اینکه پیامبر (ص) در دعوت همگانی خود به توحید بسنده نموده است، نشان می دهد که در اینجا، افزون بر توحید، اعتقاد دیگری لازم نیست. البته انسانِ آگاه باید به کمالِ مطلق خداوند در علم، حکمت، لطف، رحمت، عدل، قدرت و. . . معتقد باشد؛ زیرا این امر از ضروریات دین است و آیات کریمۀ قرآن و روایات شریف ائمه اطهار (علیهم السلام) بر آن تأکید