کاوشی در اصول عقاید صفحه 78

مچنان که فرمود:

رُسُلاً مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ لِئَلاَّ یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَی اللهِ حُجَّهٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَ کانَ اللهُ عَزِیزاً حَکِیماً (نساء: ١65)

پیامبرانی بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا پس از آمدن رسولان، مردم را در مقابل خداوند، حجتی نباشد. و خداوند همیشه شکست ناپذیر و حکیم است.

در روایت فضل بن شاذان، در علل الشرائع، از امام رضا (ع) نقل شده است که فرمود:

اگر کسی بگوید که چرا مردم باید به خدا و رسولان و حجت ها و آنچه از سوی خداوند آمده اقرار نمایند، در جواب می گوییم: «به علت های بسیار؛ از جمله اینکه اگر کسی به خدای عزوجل اقرار نورزد، به دنبال آن از گناهان دوری نکند، از ارتکاب به گناهان بزرگ نپرهیزد، و در آنچه می خواهد دیگران را ملاحظه ننماید و تباهی و ستم را لذت بخش بیابد، هرگاه مردم چنین رفتار کنند و هرکه هر چه را بخواهد و هوای نفسش بطلبد، بدون ملاحظۀ دیگران آن را انجام دهد، در این صورت، همۀ مردم فاسد می شوند، بر یکدیگر می جهند، ناموس و اموال هم را غصب می کنند، بر خون ها و زنان و بچه ها دست تعدی می گشایند و به ناحق، بی جرم و گناه یکدیگر را می کشند و این، فروپاشی دنیا و هلاکتِ مردمان و فاسد شدن کِشته ها و نسل هاست.

علت دیگر این است که خدای عزوجل حکیم است و کسی را حکیم نگویند و به حکمت وصف نکنند، مگر آنکه مانع از فساد و تباهی شود و امر به صلاح و امور شایسته کند و از ظلم و ستم بپرهیزاند و از گناهان و معاصی نهی نماید و. . .» .

اگر بگویند چرا خداوند معرفت رسولان و اقرار به ایشان و گردن نهادن به اطاعت از آنان را بر مردم واجب گردانید، می گوییم: «زیرا از یک سو در وجود