کاوشی در اصول عقاید صفحه 82

اما دین مسیحیت، اگرچه هنوز دینی برای عموم به شمار می رفت، ولی کارکرد اجتماعی- اصلاحی خود را از دست داده و در مجموعه ای از آداب و رسوم و رهبانیت اغراق آمیزی که شایستگی ورود به دنیای واقعی و عملی شدن در عرصۀ اجتماع را نداشت، خلاصه شده بود. از سوی دیگر این دین، دست حاکمان و پادشاهان را باز گذاشته و امور مردم و اجتماع را کاملاً به آنان سپرده بود. آنان نیز هر چه می خواستند با مردم کردند و به هر طریقی که خواهان آن بودند، با مشکلات و گرفتاری های آنان برخورد کردند و هیچ کس و هیچ چیزی مانع شان نمی شد. گذشته از آن اعمال ایشان از سوی متولیان دین مسیحیت، تأیید شده و متبرک می گردید؛ همچنان که گفته اند: «کار قیصر را به قیصر، و کار خدا را به خدا واگذارید» . (1)

در عهد جدید، در این باره آمده است:

همه باید در برابر سلاطینِ حاکم تسلیم باشند؛ زیرا سلطان از سوی خداست و سلاطین مرتبه ای از مراتب الهی اند. هرکس با سلطانی مخالفت ورزد، با مقام و مرتبۀ خدایی مخالفت ورزیده و به زودی به حسابش رسیدگی می شود. بدون شک حاکمان را در مقابل اعمال درست و نادرست شان هیچ ترسی نیست. (2)

این کلمات، علاوه بر تحریفی که در عقیده به بار می آورد، به شرک نیز منجر می شود. گذشته از اینکه در همین کتاب (انجیل) ، نسبت های ناروایی، چون انجام دادن زشتی ها و گناهان، به خداوند، ملائکۀ مقرب و پیامبران و رسولان الهی داده شده و این ظلمی عظیم در حقِّ حقیقتِ مقدسِ دین است و این افزون بر خطراتی است که از این رهگذر، متوجۀ جامعه انسانی می شود؛ همچون: نخست، حرمت دین و شخصیت های بزرگ آن را نزد آدمیان ساقط می کند و اسباب خروج از دین و کفر مردمان و تحقیر تعالیم دینی را فراهم می سازد. دوم، توجیهِ گناه و انگیزه های گناه کاری را جامۀ عمل می پوشاند.