کاوشی در اصول عقاید صفحه 86

نیز فرمود:

وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ (انبیاء:١٠5)

ما بعد از تورات، در زبور مقدر کردیم که زمین را بندگان صالح من، به میراث می برند.

حال که سخن به اینجا رسید، بر ما لازم است ادلۀ نبوت خاتم و رسالت غالب بر دیگر رسالت ها، یعنی نبوت مولای مان محمد (ص) و رسالت او را بررسی نماییم؛ زیرا اثبات این نبوت با دلیل های کافی و براهین قاطع، امری است ناگزیر تا بدین وسیله حجتی آشکار بر مردم پدید آید «تا آن که هلاک [و گمراه] می گردد، از روی اتمام حجّت باشد، و آن که زنده می شود [و هدایت می یابد]، از روی دلیل روشن باشد» . (1)

زمینه برای فصل بعد

پیش از این در مباحث مقدماتی، دربارۀ نقش و اهمیت عقل در امر دین و لزوم دخالت دادن آن در دین، با شیوه ای که عقلا آن را در دیگر موارد بحثِ از حقیقت، به کار می گیرند، سخن گفتیم. همچنین در مطلب دوم از مبحث کلیات، یادآور شدیم که حجت الهی در امر دست یابی به حقیقت، بر مکلف تمام است و در این صورت او حق ندارد برای رسیدن به ادله و حجج، خودرأیی و استبداد بورزد.

این دو مطلب، در بحث کنونی ما نیز به کار می آید و بر ماست که با واقع نگری تمام، دلیل های نبوتِ خاتم را مطالعه کنیم تا هرگاه صدق دعوت پیامبر (ص) معلوم شد، بدون سرسختی و ستیزه و زورگویی، آن را باور کنیم و بدان اقرار نماییم.

در روایت «ابویعقوب بغدادی» دربارۀ گفت وگوی «ابن سکیت» با امام هادی (ع) آمده است: