کاوشی در اصول عقاید صفحه 88

فصل سوم: قرآن مجید

اشاره

و آن، معجزۀ بزرگ و ماندگاری است که خدای تعالی و رسولش (ص) با آن، بر راستی رسالت محمدی احتجاج کرده اند و دشمنان را به هم آوردی طلبیده اند. خدای تعالی در احتجاج به قرآن می فرماید:

وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیاتٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْآیاتُ عِنْدَ اللهِ وَ إِنَّما أَنَا نَذِیرٌ مُبِینٌ * أَ وَ لَمْ یَکْفِهِمْ أَنَّا أَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ یُتْلی عَلَیْهِمْ إِنَّ فِی ذلِکَ لَرَحْمَهً وَ ذِکْری لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ (عنکبوت:5٠و5١)

گفتند: ای کاش آیاتی از پروردگارش بر او نازل می شد. بگو: آیات نزد خداست و من تنها بیم دهنده ای آشکارم. آیا آنان را کافی نیست که بر تو قرآن را فرو فرستاده ایم و پیوسته بر آنان تلاوت می شود. در این قرآن، رحمت و تذکری است برای کسانی که ایمان می آورند.

نیز می فرماید:

وَ قالُوا لَوْ لا یَأْتِینا بِآیَهٍ مِنْ رَبِّهِ أَ وَ لَمْ تَأْتِهِمْ بَیِّنَهُ ما فِی الصُّحُفِ الْأُولی (طه:١٣٣)

و گفتند: ای کاش از سوی پروردگارش آیاتی برای ما می آمد. [بگو:] آیا نشانه هایی آشکار در کتاب های [آسمانی] پیشین، برای آنها نیامد.