کاوشی در اصول عقاید صفحه 93

دارد؛ یعنی بر معجزه ای خارق العاده. همچنان که پیامبران سابق - صلوات الله علیهم اجمعین - به گواه سرگذشت ایشان و تصریح قرآن کریم، بر چنین معجزاتی متکی بوده اند.

این معجزه باید به حدّی آشکار، متین و محکم باشد که خود را به اثبات رساند و خبر از حقانیت خویش دهد و جز معاندان و انسان های لجوج، کسی نتواند آن را انکار نماید؛ همچون ناقۀ صالح (ع) ، عصای موسی (ع) ، بهبود یافتن مبتلایان به پیسی و کوری و زنده شدن مردگان به دست عیسی (ع) .

با این همه می نگریم معجزۀ بزرگی که آن حضرت برای دعوت خود دلیل آورد و با آن با منکران و مخالفان هم آوردی کرد، کلامی است خالص و منسوب به خدای تعالی، بی آنکه در این باره، از سوی حضرت حق، مدرکی ارائه شده باشد؛ همچون سخنی آشکار، خطی معروف، نوشته ای و مانند آن که درستی نسبت قرآن به خداوند را اثبات کند. روشن است که یک کلام عادی بدون مدرک و سند، هرگز نمی تواند ادعایی را هرچند کوچک، به اثبات رساند؛ همچون استحقاق درهمی و کمتر از آن؛ چه رسد به اثبات ادعای بزرگ نبوت و رسالت.

رسول خدا (ص) کلامی عظیم با مقامی والا آورده بود: قرآن، معجزه ای خارق العاده و مقهورکننده که آوردنش خارج از توان بشر است. قرآنی که خود، خویشتن را اثبات می کند. بدون شک اگر رسول خدا (ص) ، خود به اینها آگاه نبود، احتجاج کردن ایشان به آن کلام بر امر عظیم نبوت، کاری بود در نهایتِ پوچی، بی مایگی، و اسباب ریشخند و تمسخر اطرافیان. حال آنکه بدون تردید آن حضرت، حتی اگر پیامبر نبود، مقامی والاتر از این گفته ها داشت.

ممکن است کسی بگوید: همانند کار پیامبر (ص) را مدعیان نبوت پس از او نیز مانند «طلیحه» (1)کرده اند، درحالی که کلامش معجزه نبود. این سخن درست نیست؛ زیرا پس از