کاوشی در اصول عقاید صفحه 94

آنکه پیامبر (ص) باب معجزۀ کلام را گشود و در این راه به موفقیتی والا و درخشان دست یافت، دیگران نیز به این کار روی آوردند و به تقلید از آن حضرت (ص) و رقابت با قرآن پرداختند. با این پندار که در این کار، جعل و تحریف و تقلید، آسان و ممکن است. به خصوص که این مدعیانِ دروغین، در پیشبرد ادعای خویش، از تمامی امکانات مادی و واکنش ها و احساسات قبیله ای سود می جستند؛ زیرا بر ایشان و قبیله شان ناگوار بود که قبیلۀ قریش بر آنان برتری یابد و به نبوت، از دیگران متمایز و ممتاز شود. ازاین رو ایشان آن مشکلات و رنج ها که رسول خدا در ابتدای دعوتش از قریش کشید و دید، از قوم خود ندیدند. بلکه مردم قبیلۀ این مدعیان، پیوسته یار آنان بودند، گرداگرد ایشان می شدند و گروه های مختلف را برای مقابله با اسلام، پیرامون آنان گرد می آوردند.

هدف این مدعیان از تزیین و آراستن کلام چیزی نبود جز همانندی با پیامبر (ص) ؛ زیرا می دیدند قرآن کریم، حقانیت خود را ثابت کرده و پیامبر (ص) را به صورتی درخشان، در دعوتش حمایت می کند.

حاصل سخن اینکه مدعیان نبوت پس از پیامبر (ص) ، هرگز با خود آن حضرت (ص) ، قابل مقایسه نبودند و نیز تمام کسانی که می کوشیدند پس از موفقیت آن رسول الهی، به ایشان تشبّه بجویند؛ بی آنکه امری نو، بی سابقه و تجربه ناشده را آورده و بر آن احتجاج کنند.

ب) مبارزه طلبی قرآن، دلیل بر اعجاز آن

مطلب دوم: قرآن کریم دشمنان را به مبارزه و رقابت با خود و مثل خویش آوردن، فراخوانده و به بیان های گوناگون، ناتوانی ایشان را نشان داده است. این موضوع در آیات بسیاری که نمونه های متعددی از آن را پیش تر یادآور شدیم، ذکر شده است.

در میان فصیحان و سخن وران عرب، رقابت و معارضه امری متعارف بوده، به خصوص در شعر. زمانی این گونۀ ادبی مقامی داشت، و به آن مباهات و افتخار