علل الشرائع جلد1 صفحه 136

ابی عمیر، از ابن اذینه نقل کرده که گفت: محضر امام صادق علیه السّلام بودیم، نام یکی از اصحاب و یاران برده شد، گفتیم در وی تندی و تیزی است، امام علیه السّلام فرمودند: از علائم مؤمن این که در او تیزی و تندی است.

عرضه داشتیم: در تمام اصحاب ما تندی و تیزی هست، سرّ آن چیست؟

حضرت

فرمودند: خداوند تبارک و تعالی هنگامی که انسان را می آفرید به اصحاب یمین که شما همان گروه می باشید فرمود: داخل آتش شوید، پس اصحاب یمین داخل آتش شده، سوزش آتش به ایشان رسید، این حدّت و تیزی از اصابت همان سوزش آتش می باشد و از طرفی به اصحاب شمال که مخالفین شما هستند امر شد که آنها نیز به آتش وارد شوند ولی آنها وارد نشده قهرا سوزش آتش را لمس و حس نکردند لذا ایشان دارای وقار و سنگینی می باشند.

باب هشتاد و یکم سرّ بودن تلخی در گوش ها و شیرینی در لبها و شوری در چشم ها و رطوبت و سردی در بینی

حدیث (1) پدرم رحمه اللَّه علیه می فرماید: محمّد بن یحیی از محمّد بن احمد بن ابراهیم بن هاشم، از احمد بن عبد اللَّه عقیلی قرشی، از عیسی بن عبد اللَّه قرشی، وی به طور مرفوع حدیث را چنین نقل کرده:

ابو حنیفه بر حضرت امام صادق علیه السّلام وارد شد، امام علیه السّلام به او فرمودند:

ای ابو حنیفه این طور شنیده ام که تو قیاس می کنی؟

ابو حنیفه گفت: بلی، قیاس می کنم.

حضرت فرمودند: قیاس مکن زیرا اوّلین کسی که قیاس کرد ابلیس بود که به حقّ تعالی عرض کرد: مرا از آتش و آدم را از گل آفریدی چگونه من او را سجده کنم، پس ابلیس در این کلامش بین آتش و گل قیاس نمود در حالی که اگر نور بودن آدم را با نور بودن آتش قیاس می کرد به برتری بین دو نور پی می برد و تصدیق می کرد که یکی از دیگری صفاء و جلایش بیشتر است، باری تو که ادّعاء قیاس می کنی در سر خود برای من قیاس کن و خبر ده به من از دو گوش خود که چرا ماده تلخ در آن می باشد؟

ابو

حنیفه گفت: نمی دانم.

حضرت فرمودند: پس تو نمی توانی در سر خود قیاس نمایی حال چگونه در