علل الشرائع جلد1 صفحه 52

جناب فرمودند:

نجف همان کوهی بود که پسر نوح گفت: سَآوِی إِلی جَبَلٍ یَعْصِمُنِی مِنَ الْماءِ «1» (به زودی بالای کوهی خواهم رفت که من را از غرق شدن در آب حفظ می کند) و روی زمین کوهی بزرگ تر و مرتفع تر از آن نبود، باری حقّ عزّ و جلّ به کوه خطاب فرمود: ای کوه، آیا از من به تو باید پناه برده شود؟ پس کوه بلافاصله تکّه تکه گردید و به طرف بلاد و سرزمین های شام پرتاب و به ریگ های ریز و کوچکی مبدّل گشت و بعد از آن به صورت دریایی عظیم درآمد و به دریای «نی» نامیدنش سپس خشک شد و به آن نی جف گفتند بعد از آن مردم آن سرزمین

را «نجف» خواندند زیرا اداء آن بر زبانشان سهل تر و آسان تر بود.

باب بیست و هفتم سرّ گفتار نوح علیه السّلام: إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً

حدیث (1) محمّد بن الحسن بن احمد بن الولید رضی اللَّه عنه می گوید: محمّد بن الحسن بن الصفّار، از احمد بن محمّد بن عیسی، از محمّد بن اسماعیل از حنّان بن سدیر، از پدرش نقل کرده که وی گفت: محضر حضرت ابی جعفر علیه السّلام عرض کردم:

جهت این که جناب نوح علیه السّلام قومش را نفرین کرد و به درگاه پروردگار عرض کرد:

رَبِّ لا تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرِینَ دَیَّاراً، إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً (پروردگارا این کفّار را هلاک کن و از آنها احدی را روی زمین باقی مگذار، اگر تو از آنها هر که را باقی گذاری بندگان پاک با ایمانت را گمراه می کنند و از آنها فرزندی جز بدکار و کافر به ظهور نمی رسد) به نظر شما چیست؟

حضرت فرمود: جهتش آن است که نوح علیه السّلام می دانست در میان ایشان احدی نجابت ندارد.

راوی می گوید: عرضه داشتم: چگونه نوح این معنا را دانست؟

حضرت فرمود: خداوند به او وحی نموده بود که از قوم تو احدی ایمان نخواهند آورد مگر همان هایی که قبلا ایمان آورده اند در این وقت بود که نوح آنها را نفرین کرد.