علل الشرایع صفحه 75

بزرگ و آن همان کوهیست که پسر حضرت نوح گفت: پناه میبرم و بالا میروم بکوهی که مرا از غرق شدن حفظ نماید، و در آن زمان روی زمین کوهی بلندتر و بزرگتر از آن نبود، خداوند بآن کوه خطاب فرمود که: آیا (بنده گناهکار من اگر بتو پناه بیاورد) او را پناه میدهی، کوه (از هیبت آن خطاب) در هم شکست و از جای کنده شد و مانند ریگ گردید و پاشیده شد در بلاد شام و در جای آن کوه دریای بزرگی پدید آمد، و آن را دریای- نی- مینامیدند و پس از مدتی خشک شد، و مردم آنجا را، نی جف میگفتند، یعنی دریای خشک شده، و این لفظ در السنه و افواه مردم بود تا در اثر کثرت استعمال مخفف گردید و آن را نجف نامیدند.

باب بیست و هفتم علت آنکه حضرت نوح بر قوم خود نفرین کرد

1- حدیث کرد ما را ... از حنا بن سدیر «1» از پدرش که گفت عرضکردم بحضرت باقر علیه السّلام: چرا حضرت نوح بر قوم خود نفرین کرد و گفت: پروردگارا باقی مگذار بر روی زمین از کافران دیاری را، زیرا اگر آنها را باقی و زنده بگذاری گمراه میکنند بندگان (نیمه پاک و سست ایمان) تو را، و هم از ایشان جز فرزند فاجر و کافر متولد نشود.

فرمود: چون آن حضرت میدانست که ایمان نمی آورند (نفرین کرد) گفت عرضکردم که چگونه و از کجا میدانست.

فرمود: وحی باو شده بود که جز همین افرادی که ایمان آورده اند دیگر کسی از قومت ایمان نخواهند آورد، برای این جهت بود این چنین

نفرین در حقشان نمود