لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 185

وَ یُنَزِّلُ عَلَیْکُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِیُطَهِّرَکُمْ

بِهِ «1»

و تتمه اش اینست که وَ یُذْهِبَ عَنْکُمْ رِجْزَ الشَّیْطانِ و باز حق جل و علی می فرماید که خداوند شما همیشه بتدریج از جانب آسمان آبی می فرستد تا شما را به آن پاک کند از حدث، و نجاست شیطان که منی است از شما زایل گرداند، یا جنابت که به سبب احتلامی که به واسطه تخییلات شیطان شما را حاصل شده به سبب آب از شما زایل سازد.

و در تفاسیر و احادیث از ائمه معصومین وارد شده است که این آیه وقتی آمد که در بدر بودند و اصحاب آن حضرت صلّی اللَّه علیه و آله به واسطه کثرت عدد دشمنان، و قلت ایشان غمگین بخواب رفتند، و اکثر به تخییل شیطان محتلم شدند و قریش بر سر آب فرود آمده بودند، و مسلمانان آب نداشتند که غسل کنند، حق سبحانه و تعالی به دعای حضرت بارانی فرستاد و کوهها پر از آب شد، و همگی محتلمان غسل کردند و ازاله نجاست منی کردند. و آیه اگر چه در بدر نازل شد اما حکمش عام است به اجماع مسلمین با آن که در این آیه بلفظ تطهیر نازل شده است و بنفسها دلالت بر تطهیر آب باران می کند و آن آیه مؤید این آیه است و بر عکس.

[آب پاک و پاک کننده است ]

(فاصل الماء کلّه من السّماء و هو طهور کلّه) پس از این سه آیه ظاهر شد که اصل آبها از آسمانست حتی آبهای زمین، و مطلق آب طهور و مطهر است، و تطهیر نیست الا از حدث که نجاست حکمی است، و در رفع آن احتیاج به نیّت قربت هست، و خبث نجاست عینی است که در

رفع او احتیاج به نیت قربت نیست اگر چه از جهت حصول ثواب محتاج است به نیت، و اگر تطهیر اعم باشد از ازاله نجاست عینی و حکمی و از ازاله کثافت همان ازاله نجاست به همه احتمالی داخل خواهد بود.